Διαισθάνομαι ότι αυτή η ανάρτηση θα είναι πολύ χαοτική ως προς το περιεχόμενο και τη ροή των ειρμών της. Όσοι πιστοί..
Χθες ήταν ίσως η λιγότερο μελαγχολική Μεγάλη Παρασκευή της ζωής μου, καθώς έφαγα στο Food Company στα Εξάρχεια με φίλους και όχι αλάδωτες φακές στο σπίτι με συγγενείς. Και ακολούθησε ένας καφές στην Καλλιδρομίου, στο Bourbon. Δεν θυμάμαι αν ο φραπές αυτός καθ' εαυτός ήταν καλός ή όχι, αλλά είχε ήλιο, ο οποίος με χτυπούσε καταπρόσωπο, πράγμα που πολύ απολάμβανα. Κάπου πιο κει γυρόφερνε μια γάτα, ένα άδειο μαγαζί προς ενοικίαση που δεν έβλεπες που τελειώνει, ένα ξύλινο παντζούρι στολισμένο με ένα κοριτσάκι γκραφίτι και άλλα τέτοια μαγικά. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι κάτι θα στράβωνε και η μέρα θα τελείωνε ελαφρώς απαίσια, αλλά περιέργως επικράτησε ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.
Ο αδελφός μου στο Μόναχο βρήκε το τέλειο σπίτι, αλλά μέχρι να μιλήσει με τους γονείς μου, το είχαν νοικιάσει και τώρα θα περιμένει την Τρίτη να δει μήπως γίνει τίποτα για εστίες και να ψάξει για άλλο σπίτι. Σκεφτόμουν ότι τα νέα του αδελφού μου λογικά δεν σας ενδιαφέρουν, αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι ούτε τα δικά μου έχει λογική να σας ενδιαφέρουν κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν αυτό το μπλογκ, όπως κι εγώ απολαμβάνω να διαβάζω για ξένες καθημερινότητες.
Τέλος πάντων..
Σήμερα ξύπνησα κατά τις δωδεκάμισι, με απολύτως καμία όρεξη, διότι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν αντέχουν το Πάσχα, αν και αυτό πιστεύω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι και οι δυο γονείς μου είναι μοναχοπαίδια και άρα η συγκέντρωση του Πάσχα δεν αποτελεί ιδιαίτερη αφορμή για να βρεθώ με τα πρώτα ξαδέλφια, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν, ενώ τα δεύτερα είναι όλα μεγαλύτερα, παντρεμένα, με εξαίρεση τον αγαπημένο μου ξάδελφο, που είναι στην Αγγλία και νομίζω ότι θα είναι για πάντα στην Αγγλία. Επομένως το Πάσχα είναι σαν οποιαδήποτε συγκέντρωση, plus εκκλησία, που δεν είναι το αγαπημένο μου. Έχω κερδίσει το να μην πηγαίνω στην Ανάσταση, διότι έχω παθολογικό φόβο για τα βεγγαλικά.
Αφού ξύπνησα, σκέφτηκα "ω γαμώτο είναι Πάσχα" και έφαγα για μεσημέρι (να με σκοτώσεις, δεν θυμάμαι τι), έπεσα για μεσημεριανό ύπνο. Το παθαίνω αυτό όταν δεν έχω όρεξη. Το πάθαινα και στην Ξάνθη που έμενα μόνη μου, δεν είναι δηλαδή μια δικαιολογία να αποφύγω τους γονείς μου. Και εκεί που κοιμόμουν, με ξυπνάει το κινητό, βλέπω ότι είναι η Α., πατάω στεγνά το αθόρυβο, διότι ξέρω ότι δεν θα με παρεξηγήσει, και συνεχίζω τον ύπνο. Αλίμονο όμως! Με στοιχειώνει τρομερός εφιάλτης, ότι κάνουμε με την Α. ακόμη διπλωματική και με πήρε να μου πει ότι τα μισά σχέδια είναι λάθος, δεν προλαβαίνουμε, καταστροφή, πανικός κλπ. Αναρωτήθηκα αν αυτά τα ψυχολογικά τραύματα θα γιατρευτούν ποτέ και κατέληξα πως όχι. Διότι όταν ξύπνησα και πήρα την Α., μου είπε ότι είδε στον ύπνο της έναν καθηγητή μας και αναρωτιόταν για πόσο ακόμη θα βλέπουμε στον ύπνο μας τους καθηγητές μας.
Ο μεσημεριανός μου ύπνος κράτησε γύρω στο τετράωρο συνολικά, και πολύ το χάρηκα, διότι ήθελα και χθες έναν μεσημεριανό ύπνο, που δεν τον πρόλαβα διότι δεν χωρούσε μεταξύ καφέ και επιταφίου
Με τον απογευματινό καφέ έκανα έναν μίνι διαλογισμό-απολογισμό σχετικά με θέματα που με απασχολούν τελευταία, και κατά συνέπεια απασχολώ με αυτά την Α. και βρήκα ότι αδίκως σπαταλώ τον χρόνο της με πολύωρες συζητήσεις για άλυτα θέματα, μετά σκέφτηκα "τι καλά! γι' αυτό είναι οι φίλοι, τι καλή φίλη που έχω" και διάβασα λιγάκι από το "Μισοκοιμισμένοι μες στις Βατραχοπιτζάμες μας", που εκτυλίσσεται την Μεγάλη Εβδομάδα.
Η ώρα περνούσε και έπρεπε να ετοιμαστώ να πάω στη γιαγιά, από την οποία θα περνούσαν μετά την Ανάσταση ο μπαμπάς και η μαμά, να φάμε μαγειρίτσα. Αποφάσισα ότι αφού το ζούσα που το ζούσα όλο αυτό το ρετρό οικογενειακό σκηνικό, ας προσποιούμουν ότι είμαι όντως καλή εγγονή. Ας υποδυόμουν έναν ρόλο. Έβαλα, λοιπόν μια τρομερά ψηλοκάβαλη φούστα, από τα νιάτα της μαμάς μου, vintage, όχι αστεία, που η μέση της ήταν λίγο κάτω απ' τα πλευρά, καφέ μπαρέτες με τακούνι, μπορντώ πουλοβεράκι με "V" και το κρεμαστό που φορούσα στην ορκωμοσία, που είναι ένας χάλκινος φοίνικας (το πουλί, όχι το δέντρο). Ήμουν τουλάχιστον για κατηχητικό. Γελούσα μόνη μου μπροστά στον καθρέφτη.
Κοίταξα το κινητό μου, το οποίο το είχα ξεχάσει στο αθόρυβο από το μεσημέρι και είδα δυο κλήσεις και ένα μήνυμα. Όλα από τον Μ.Σ.. Τον καθηγητή μου της ζωγραφικής στο γυμνάσιο. Τον πήρα τηλέφωνο και ανταμείφθηκα με τόσες ευχές και τόσο από καρδιάς που δάκρυσα (όχι από τα νεύρα, δεν θέλω κακοήθειες, επειδή δλδ το νευρικό μου σύστημα είναι κάάάάάπως..!). Θα κάνει κάποια επέμβαση μετά την Κυριακή του Θωμά και μετά θα βρεθούμε. Τι άνθρωπος, Θεέ μου! Πόσο ξεχειλίζει από ζεστασιά, είναι απίστευτο. Θα ήθελα η εκτίμηση, ο θαυμασμός και η αγάπη που του έχω, να ήταν κάτι χειροπιαστό: μια κουβέρτα να μπορούσα να τον τυλίξω ένα κέηκ σοκολάτα να το φάει. Είναι ο μόνος άνθρωπος που τον αποκαλώ "Δάσκαλε!" και η φωνή μου δεν κρύβει ίχνος ειρωνείας, και δεν το κάνω για να νιώσει εκείνος καλά. Το κάνω γιατί υπήρξε Δάσκαλος στη ζωή και τώρα που ξαναβρεθήκαμε, η ατμόσφαιρα της αντάμωσής μας, οι ευχές του, το ότι με αναζήτησε το Πάσχα, η πραγματική χαρά που έκανε όταν του είπα ότι με δέχτηκαν στην Ολλανδία, όλα αυτά δείχνουν ότι δεν θα μπορούσε να είναι ένας άνδρας μικροκαμωμένος, γιατί δεν θα χώραγε στο σώμα του η καρδιά του.
Και πάνω που ζούσα τη στιγμή μου μετά το τηλεφώνημα του Δασκάλου, μου στέλνει ο Ν. ένα μέηλ με θέμα "Ένας υπέροχος άνθρωπος" και λινκ αυτό που είναι τώρα δεύτερο στα λίνκ μου, δίπλα. Ο Ανδρέας Κασσέτας είναι ο καθηγητής φυσικής που θα ήθελα να είχα στο λύκειο. Είναι ένας άνθρωπος που θα ήθελα να τον ξέρω προσωπικά. Είναι, νομίζω, ένας από εκείνους τους ελάχιστους καθηγητές που σε στιγματίζουν και σαν προσωπικότητες Το σάητ είναι σίγουρα ιδιόρρυθμο, αλλά αξίζει τον κόπο να το ξεψαχνίσετε. Πέρα από τα θέματα της φυσικής που αναλύονται, οι φιλοσοφικές προσεγγίσεις του, το αφιέρωμα στον Λένον ή στα ψάρια της Βιστονίδας, ή το ιδιαίτερα συγκινητικό ημερολόγια της χρονιάς, όπου περιγράφει τις σχέσεις με τους μαθητές του, αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο με τρομερές ευαισθησίες και πολλά ενδιαφέροντα, έναν άνθρωπο με πάθος και όρεξη.
Ξαναδιάβασα μόλις τώρα τι έγραψα πιο πάνω για τον κύριο Κασσέτα, και αναρωτιώμουν, αν με έκανε να παθιαστώ τόσο μαζί μου από αυτό το σάητ, πόσο θα με συνάρπαζε αν τον γνώριζα από κοντά.
Είναι τόσο τυχεροί οι μαθητές που συναντούν στην πορεία τους τέτοιους ανθρώπους, σαν τον Μ.Σ., σαν τον Ανδρέα Κασσέτα. Εγώ συνάντησα ακόμη έναν μαθηματικό στο λύκειο, με διαπεραστικά γαλάζια μάτια, με το γραφείο του απομονωμένο στο ισόγειο, ενώ όλων των άλλων καθηγητών ήταν στον όροφο, με μια απίστευτα σίγουρη και ήρεμη φωνή, με αρχικά Δ.Μ., ο οποίος πέρα από το μάθημα ήταν μονίμως αφηρημένος, ξεχνούσε το σέηκερ με τον καφέ πάνω στην οροφή του αυτοκινήτου και ξεκινούσε να οδηγεί. Ήταν ο μόνος μαθηματικός που με έκανε να νιώσω άσχημα που φοβόμουν τα μαθηματικά και εκείνες τις δυο χρονιές, χάρη στην ανάγκη μου να μην τον απογοητεύσω, έμαθα λιγάκι τριγωνομετρία Τελειώνοντας το σχολείο, δυο χρόνια μετά, τον συνάντησα στο Γκάζι, στο φεστιβάλ τζαζ. Τι άτομο..
Βέβαια, ακόμη και άνθρωποι που σε εμπνέουν λίίίίίγάκι κάνουν διαφορά, κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη, κάνουν τη διδακτική ώρα να περνάει πιο γρήγορα. Ο Π.Δ., ο φυσικός στο φροντιστήριο, που τον συνάντησα μετά σε ένα Rockwave, έκανε εμένα και την Δανάη με τα μακριά μωβ μαλλιά να συγκεντρωνόμαστε σε ό,τι έλεγε, αλλά δεν αργούσε να καταλάβει ότι κοιτούσαμε τα πράσινα μάτια του και όχι το στόμα του για να εμπεδώσουμε αυτό που έλεγε, μας πείραζε γι' αυτό διακριτικά και ξαναπέφταμε με τα μούτρα στις ασκήσεις. Έβαζε στίχους των Νιρβάνα ή του Καζαντζάκη στην κάτω (δεξιά, νομίζω) γωνία των φυλλαδίων με τις ασκήσεις και μας έπαιρνε mars από τον αυτόματο πωλητή όταν τα πηγαίναμε καλά στα διαγωνίσματα Ορεξάτος, πολύ ζωντανός, αλλά δεν χάριζε κάστανα όποτε χαλαρώναμε :/
Ο Μ., δεν ξέρω το επίθετό του, που μου έκανε γραμμικό σχέδιο στον Πλάκα, με φώναζε "Σπίνο" (λόγω των μικροσκοπικών μου διαστάσεων), με ενθάρρυνε διαρκώς και μου έδινε πάντα πιο δύσκολα σχέδια από των υπολοίπων, τα οποία ένιωθα το ηθικό χρέος να τα φέρνω εις πέρας. Δεν άφηνε άλλα παιδάκια να κάθονται κοντά μου από ένα σημείο και μετά, γιατί είχα το "ταλέντο" να μιλάω και να σχεδιάζω ταυτόχρονα, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι απλά μιλάνε και δεν σχεδιάζουν και έτσι έριχνα όλους τους γύρω μου στον όλεθρο άθελά μου, μειώνοντας την αποδοτικότητά τους κατακόρυφα, διατηρώντας σταθερή τη δική μου. Ο Μ. δεν μου θύμωνε γι' αυτό και πολλές φορές ερχόταν εκείνος και καθόταν δίπλα μου, όταν είχε λίγο χρόνο, για να έχω κάποιον να μιλάω.
Είναι πολύ περίεργο που δεν έχω καμία αγαπημένη φιλόλογο. Τρομερά περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι και στην αρχιτεκτονική δεν με πέρασαν τα μαθηματικά, αλλά η έκθεση. Ίσως, βέβαια, ακριβώς επειδή ποτέ δεν ήθελα να γράφω με τις νόρμες που επέβαλε η προκάτ έκθεση των πανελληνίων, οι φιλόλογοι πάντα με καταπίεζαν λιγάκι. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό δεν ισχύει, γιατί πάντα έγραφα με τον τρόπο μου, και πάντα έπιανε, δεν με είχε αναγκάσει κανείς να αλλάξω το στυλ μου. Μπορεί να φταίει το ότι δεν συνάντησα καμία χαρισματική φιλόλογο, που να ένιωθα ότι μπορεί να μου δώσει το κάτι παραπάνω. Χριστέ μου, τις φέρνω μια-μια τώρα στο μυαλό μου και ψάχνω μήπως βρω κανέναν ξεχασμένο θησαυρό και ανακάλυψα έναν άντρα, καθηγητή ιστορίας, ο οποίος ήταν πιο βαρετός από όλες τις γυναίκες του κόσμου μαζί.
Φαντάζομαι ότι για τους άντρες είναι πιο δύσκολο να παραδεχτούν ότι έχουν ανάγκη από μέντορες. (Είχε το V Men νομίζω ένα σχετικό θέμα με μέντορες την περασμένη Κυριακή.). Είναι θέμα εγωισμού και ανάγκης να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι αυτάρκεις και αν είναι δυνατόν, και οι καλύτεροι. Ίσως.. Δεν ξέρω πως λειτουργούν γενικά οι γυναίκες σε αυτό το θέμα, αλλά εγώ πάντα θα αποζητώ να έχω γύρω μου άτομα που μπορούν να μου μάθουν καινούρια πράγματα, να με βοηθήσουν να γίνω καλύτερη, να μου ανοίξουν μια νέα οπτική. Νομίζω ότι δεν χάνεις ποτέ έχοντας τα αυτιά σου ανοιχτά, αν παραμένουν καθαρά βέβαια και τα φίλτρα του μυαλού και δεν τα κρατάς όλα χωρίς να κρίνεις.
(το είπα ότι θα είναι ό,τι να 'ναι ανάρτηση)