Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Χθες. Ξύπνημα με απίστευτη κούραση από το ξενύχτι του Σαββάτου γύρω στις 2 (άλλαξε κι η ώρα, δε φταίω). Εφημερίδες στο σημείο του σαλονιού που το χτυπάει ο ήλιος. Σοβαρές σκέψεις σχετικά με το αν θα άξιζε ή όχι να σύρω το σάπιο τομάρι μου στον Ειλισσό, για ταινία. Σοβαρές σκέψεις για το ότι οι Κυρικές δεν πρέπει να είναι ένας πρόλογος της Δευτέρας, αλλά αυθύπαρκτες και με δικό τους νόημα. Σύρσιμο μέχρι το ντουζ. Στραβωμένη φάτσα από νύστα και κούραση. Έξοδος από ντουζ. Επιλογή ρούχων, σκέψεις: "δεν την παλεύω μια, που είναι το καρό μου πουκάμισο;". Το πανάρχαιο καρό πουκάμισο είναι το ρούχο που με κάνει να νιώθω παντού ότι είμαι σπίτι (υπάρχει και ένα γκρι πουλόβερ που κάνει το ίδιο). Δεύτερες σκέψεις: "ψόφησα από το κρύο την άλλη φορά. Να θυμηθώ να κάτσω πίσω. Πουλόβερ.". Καινούριο σχεδιάγραμμα γιατί δεν άντεχα να χαθώ και να περιπλανιέμαι. Μετρό μέχρι Σύνταγμα. Απόρριψη της απόφασης να πάω περπατώντας. Ταξί. Ταξιτζής που δεν ήξερε το δρόμο και μου ζήταγε τα ρέστα. Βρισίδια από μέσα μου. Οκτώ παρά πέντε, Ειλισσός. Α. και Σ. στην πόρτα. Χαμόγελα, γαλλικός σκέτος, κάπως καλύτερα.. Αυτή τη φορά παρατήρησα το κτίριο καλύτερα. Πανέμορφο. Πραγματικά. Και όταν βρήκα και την πιο γαμάτη θέση (δε λέω πια είναι, φοβάμαι μη μου τη φάνε), δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση ή το σκοτάδι, αλλά ένιωσα σαν γατί στο καλάθι του. Είδαμε αυτή την ταινία. Πήρα την Α. με το που τελείωσε, μήπως ήταν σπίτι, να περνούσα από κει. Δεν ήταν. Μαζευτήκαμε όλοι στο μέσα δωμάτιο και συζητήσαμε για το τι έγινε στην ταινία (ναι, δεν είναι προφανές). Καινούρια πρόσωπα, μερικές κοπέλες ηθοποιοί, χαριτωμένες και εκφραστικότατες, δυο-τρια παλικάρια. Κουβέντα που τράβηξε ώρα, και συνεχίστηκε στο Οντεόν (δεν παίρνω κι όρκο για το όνομα, μπορεί να το έβγαλα κι απ' το μυαλό μου). Και αυτή τη φορά εμφανίστηκε ένα πραγματικό γατί και κούρνιασε στην αγκαλιά μου για χάδια, για να με προδώσει λίγο αργότερα και να κοιμηθεί στην αγκαλιά του Α. με το κεφάλι της στο πόδι του άλλου Α., σωστή αχάριστη κυρία.
Γύρισα σπίτι ακόμη πιο πτώμα απ' όταν είχα φύγει. Δεν αντιστάθηκα και πάλι άνοιξα τον υπολογιστή, χάνοντας κι άλλον ύπνο, αλλά χαλάλι χωρίς συζήτηση.
Πήγα το πρωί στο γραφείο από Ομόνοια, πήρα μια κασερόπιτα και έναν καπουτσίνο, να πάρω τα πάνω μου. Ήμουν σίγουρη ότι θα κοιμόμουν όρθια με το που θα με έβαζαν μπροστά στον υπολογιστή. Ευτυχώς έκανα μακέτα, και κάπως ξύπνησα.
Ύστερα πέρασε ο Τ. να μας δει, τον απήγαγα και πήγαμε για καφέ στους Διόσκουρους και μετά πήγα από την Α., γιατί έπρεπε να με κατευνάσει διότι δεν ξέρω αν έφταιγε ο φραπές, αλλά τσίτα τα νεύρα μου!
Γύρισα σπίτι πριν λίγο και είδα με πολλή χαρά και κρυφό καμάρι (καλά, προφανώς όχι και τόσο κρυφό), ότι πλέον το όνομά μου φιγουράρει δίπλα στην λέξη "team" σε πρότζεκτ του γραφείου. Ένιωσα λιγάκι αρχιτεκτόνισσα, ωραία ήταν.
Τώρα πιστεύω θα πέσω νεκρή στο κρεβάτι.

2 σχόλια:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.