Χθες: Υπέροχη, γεμάτη μέρα.
Ξεκίνησε με έναν καφέ στο Διπλό, στα Εξάρχεια, με τον Ρ., ο οποίος μου έδωσε "συμβουλές ζωής". Τα εισαγωγικά μπαίνουν όχι σαν ειρωνεία στις ίδιες τις συμβουλές, που είναι αλάνθαστες, αλλά στο γεγονός ότι ο Ρ. πραγματικά είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμενες να δίνει συμβουλές ζωής και μάλιστα αλάνθαστες.
Γύρισα σπίτι και έκανα ένα μικρό google research για τους My Wet Calvin, που θα πήγαινα να ακούσω με τον Γ. στον "Παρνασσό". Ύστερα στολίστηκα και πήγα στην πλατεία Καρύτση.
Η αντίθεση της πολύ αυστηρής μπαρόκ αίθουσας με τα ξύλινα καθίσματα, πού ήταν μάλιστα και ενωμένα μεταξύ τους, σαν εκκλησίας, με τη ζωντάνια του λάηβ, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και η λεπτή ειρωνεία των στολών που είχαν διαλέξει να φοράνε τα δυο παιδιά τόνισε τον σουρεαλισμό της κατάστασης (ο ένας ήταν ντυμένος Βασιλιάς, κι ο άλλος κάτι μεταξύ αναγεννησιακού δικαστή, Μότσαρντ και δεν-ξέρω-γω-τι). Θα τους έβλεπα πολύ ευχάριστα και σε έναν πιο "χαλαρό" χώρο, για να αποφασίσω αν μου άρεσε η όλη κατάσταση ή ειδικά οι ίδιοι.
Συνεχίσαμε, ο Γ., η Κ. και η Α., που την γνώρισα χθες, στο Galaxy, για το οποίο πολλά είχα ακούσει και διαβάσει και πολλές εικόνες είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν είχα πάει ποτέ (λόγω σπουδών στην Ξάνθη, είμαι πρακτικά τέσσερις μήνες Αθηναία). Είχα πάρα πολύ καιρό να βγω με τον Γ. και την Κ. μαζί και ήταν όμορφα χθες. Μου άρεσε το Galaxy, αδιαμφισβήτητα, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα έβρισκα αυτή τη στενότητα χώρου το ίδιο "χαριτωμένη", αν δεν είχε το μπαρ την ιστορία του κολλημένη στους τοίχους.
Και μετά MG, όπου ήταν ο Α. με την παντελώς άγνωστη σε μένα παρέα του, στην οποία αργότερα προστέθηκε η αδελφή του. Το MG μου άρεσε πάρα πολύ, έχει ίδια φωτιστικά με το σπίτι του παππού και της γιαγιάς μου, πράγμα που βρήκα αξιαγάπητα ρετρό, και έπαιζε πασίγνωστα κομμάτια, που δεν σου προκαλούσαν καμία ανησυχία ή αναστάτωση, παρά μικρά εσωτερικά ξεσπάσματα "χαζοχαράς". Απολαμβάνω ιδιαίτερα όταν πρωτογνωρίζω έναν άνθρωπο, να γνωρίζω και τους φίλους του, πόσο μάλλον τα αδέλφια του. Σχεδόν στεναχωρήθηκα χθες που δεν ήταν κι ο αδελφός μου εκεί (αλλά όχι τόσο ώστε να τον πάρω τηλέφωνο στις 3 τη νύχτα και να τον ξεσηκώσω). Ήταν μια όμορφη και ανοιχτή παρέα. Το εκτιμώ όταν οι παρέες σε βάζουν μέσα τους "χωρίς να το κάνουν θέμα" (όπως θα έλεγε ο ναι-τον-αγαπώ-ακόμη Τζούμας), όταν μιλούν μαζί σου και κινούνται γύρω σου με φυσικότητα, σα να ήσουν πάντα εκεί.
Αποκοιμήθηκα κατά τις 4.30, με ένα υπέροχο νανούρισμα και ξύπνησα πριν λίγο, με τα ένθετα και τα περιοδικά των εφημερίδων στην αγκαλιά μου και μια κανάτα σπιτική λεμονάδα στο πλάι μου.
Υ.Γ.: Χθες μπήκα πρώτη φορά σε ταξί με Ινδό οδηγό. Μου είπε ότι είναι 10 χρόνια στην Ελλάδα, και τον ρώτησα αν είναι καλύτερα απ' ότι στην Ινδία. Μου απάντησα πως τώρα πια όχι..
Υ.Γ.2: DROOG DESIGN. Αγαπάμε. Έμπνευση, έμπνευση, έμπνευση
Υ.Γ.3: Ποτέ πολυεστέρα χωρίς μάσκα (για τους αρχιτέκτονες και καλοτεχνίτες και κάθε ενδιαφερόμενο τέλος πάντων..). Είναι ακραία καρκινογόνος. Ακραία καρ-κι-νο-γό-νος.
Υ.Γ.4: Στο μπλόγκ των Μητροπολιτικών Ιστοριών βρίσκεται πλέον μια ιστορία μου. Μπείτε στο πρώτο από τα λινκ δίπλα και περιμένω σχόλια εκεί ή εδώ.