Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Αυτή θα είναι μια μεγάλη ανάρτηση. Γιατί χθες ήταν μια μεγάλη μέρα για μένα.
Πήγα στο γραφείο το πρωί, με χαρά διεπίστωσα ότι ο Πούλι ξανάρχισε να κελαηδάει. Πέρασα τη μέρα μεταφράζοντας κάτι τεχνικές προδιαγραφές από τα αγγλικά στα ελληνικά και κάνοντας refresh στο mail μου, μην πιστεύοντας όμως ότι θα έρθει αυτό που περίμενα, δηλαδή η απάντηση από το TU DELFT. Με παίρνει κάποια στιγμή τηλέφωνο η Α., να κανονίσουμε για το Μπενάκη το βράδυ, κάνω ένα refresh, έρχεται ένα μέηλ, που με βοηθά να περάσω λίγο την ώρα μου καθώς καλούμαι να βάλω στη σειρά τους μήνες του χρόνου με σειρά προτίμησης. Κάνω ένα refresh, mail από το Delft. Άγχος, κρύος ιδρώτας κανονικά. Σαν αστραπή περνάνε από μπροστά μου όλα τα πιθανά σενάρια εξέλιξης της ζωής μου αν και αν δεν. Και το ανοίγω. Και με πήραν.
Με πήραν;
Με πήραν.
Δηλαδή, πραγματικά, με πήραν;
Τηλέφωνα με τη σειρά που έγιναν: στην Α., στον Ν., στους γονείς μου, στη Σ.
Μετά κάτι έπαθα και σκεφτόμουν την Α. και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω άλλον τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μου ποτέ και τι θα γίνει άμα έρθουν μέρες που θα είμαι μόνη μου στην Ολλανδία και θα χουν πάει όλα σκατά; Αφού μόνο η Α. ξέρει να λέει και να κάνει πράγματα για να με ανακουφίζει και να κάνει τη ζωή μου καλύτερη. Ξέρει πότε να δρα, πότε να παρατηρεί, πότε και με πόση ένταση να προειδοποιεί. Ξέρει πότε να με πάρει αγκαλιά, πότε να με μπουγελώσει με νερό, φτύνοντάς το πάνω μου. Ξέρει πότε την παίρνει να μου πετάξει πράγματα για να εκτονωθεί και ξέρει να ακούει με τις ώρες. Και τα ακούει όλα πραγματικά.
Αφού καθόμουν σαν το βλάκα στο μπαλκόνι και σκεφτόμουν "Φοβάμαι", "Είμαι ευτυχισμένη", "Και τώρα τι;" όλα με τη σειρά, αποφάσισα ότι έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά.
Είχαμε ραντεβού στις 8 παρά τέταρτο με την Α. και τη Σ. στο Γκάζι. Έφυγα από τη δουλειά στις 6.30 και κατέβηκα Σύνταγμα. Πήγα περπατώντας από Σύνταγμα μέχρι Γκάζι, περνώντας από Ερμού, Μοναστηράκι, Θησείο. Έδωσα πέντε ευρώ σε έναν μουσικό του δρόμου από τη χαρά μου, και ήταν τραγική σκηνή, γιατί έπαιρνε το πεντάευρο ο αέρας και το άφηνα πάλι πάνω στη θήκη της κιθάρας και το ξαναέπαιρνε ο αέρας μέχρι που ο άνθρωπος σταμάτησε να παίζει γελώντας, το έβαλε στην τσέπη του και με ευχαρίστησε με ένα γλυκύτατο χαμόγελο.
Στο Θησείο, έφαγα ένα σουβλάκι πίτα γύρο πατάτα ντομάτα τζατζίκι κρεμμύδι και περπατώντας προς Γκάζι πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου που είναι στην Αγγλία και το είχε κλειστό, τον Γ., τον Ρ., τον άλλο Γ. να μοιραστώ τη χαρά μου.
Όταν μαζευτήκαμε με τα κορίτσια της κοίταξα λίγο λες και τις έβλεπα μέσα από το αεροπλάνο ήδη και κάπως ζορίστηκα.
Πήγαμε στο Μπενάκη, ωραιότατα, όλοι οι αρχιτέκτονες μαζεμένοι, και δώστου φουλάρι, και δώστου χρωματιστό καλσόν, και δώστου σακάκι με μπάλωμα στους αγκώνες, και δώστου κοκάλινο γυαλί, και δώστου χρώμα στα πουκάμισα. Πολλές ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες, πολλές τραβηγμένα εκκεντρικές, μερικές (λίγες) παντελώς αδιάφορες, δύο έγκυες και ένα μωρό σε καροτσάκι. Και μετά τα τσάμπα κρασιά, ο κόσμος άρχισε να ανεβαίνει τη ράμπα, για να φτάσει στην έκθεση. Καθόμουν απέναντι ακριβώς από την όψη της ράμπας και ήταν σα να βλέπεις όλους τους αρχιτέκτονες να ανεβαίνουν το Γολγοθά. "Η ζωή τραβάει την ανηφόρα". Βοηθούσε και η μουσική (που δεν ξέρω ποιός την έβαζε, αλλά πολύ μου άρεσε). Είδαμε κι εμείς την έκθεση, αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό, θα πω μόνο ότι μετά ήπιαμε κι άλλα κρασιά και όχι απ' τη χαρά μας.
Ύστερα ψάχναμε ένα μαγαζί στο Γκάζι, καταλήξαμε στο Fantaseed, στο οποίο έχω περάσει μια άθλια βραδιά στο παρελθόν και δεν ήμουν πολύ θετική, κατέληξα ότι όντως δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά δε με ένοιαζε γιατί μιλούσα με την Σ. και την Α. και περνούσα καλά, αν και τα θέματα που συζητούσαμε ήταν λίγο βαριά.
Ύστερα μας τηλεφώνησε η Κ. και πήγαμε να την βρούμε στο Νηπιαγωγείο, το οποίο το καλοκαίρι πολύ μου αρέσει, χθές είχε άπειρο κόσμο και λίγο ζορίστηκα. Αλλά συναντήσαμε γνωστούς από Ξάνθη και ήταν σουρεαλιστικά
Πάρα πολύ αλκοόλ.
Πήραμε βρώμικο εκεί απ' έξω, το πληρώσαμε 5 ευρώ και το λουκάνικο δεν είχε καν ζεσταθεί καλά, αλλά το τσακίσαμε.
Μετά η Σ. πήρε ταξάκι για το σπίτι της κι εγώ με την Α. πήγαμε να κοιμηθούμε σπίτι της, όπου πάω να ξαπλώσω στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και βλέπω ανοιγμένο το τεύχος με τα ποιήματα μου. Και από μέσα μου λύγισα. Διότι αυτή η χριστιανή με τρώει στη μάπα εκατό χρόνια, ξέρει τα άτομα για τα οποία έχουν γραφτεί αυτά τα ποιήματα, καταστάσεις γελοίες και τραγικές, ξέρει πόσο ό,τι να 'ναι άτομο είμαι και παρ' όλα αυτά παραμένει αναγνώστριά μου. Παρά τη συγκίνηση, το αλκοόλ και η κούραση υπερίσχυσαν και κοιμηθήκαμε ξερές.
Το πρωί πήγαμε για καφέ στο Μοναστηράκι, στη Μισυρλού, όχι από επιλογή, αλλά γιατί ήταν το πρώτο άδειο που βρήκαμε.
Περπατήσαμε μέχρι το μετρό της Ακρόπολης και στο δρόμο είδαμε ένα ζευγάρι με μπερέ, φουλάρια, αθεράπευτη γοητεία και ανεμελιά και ο νεαρός και η κοπέλα και δυο πανέμορφα σκυλιά δίπλα τους, καρτ' ποστάλ σκέτη, και γυρίζει η κοπέλα και δίνοντας ένα κομμάτι τυρόπιτα στον ένα σκύλο, του λέει "Έλα Cohen, φάε!". Δηλαδή, Cohen; Κι ο σκύλος ασορτί με όλο το στύλ;! Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, εγώ και η Α. αναφωνούμε "Μα τι υπερβολήήήήή..".
Δεν έχω ιδέα πώς νιώθω που θα ζήσω για δυο χρόνια στην Ολλανδία. Αφήστε με να το εμπεδώσω πρώτα και τα ξαναλέμε.

13 σχόλια:

  1. ωχ. ωχ. στη θέση σου θα είχα τρομοκρατηθεί τρελά, αλλά αυτή είμαι εγώ, και εγώ δεν είμαι φυσιολογικός άνθρωπος! :) καταρχάς συγχαρητήρια!!! μια χαρά η ολλανδία, μια χαρά θα περάσεις, όλα είναι μια ιδέα, και οι φίλοι σου θα έρχονται και μια χαρά όλα.

    κατά τ' άλλα, τι να πω. χαίρομαι να σε διαβάζω, και στο έχω ξαναπεί, μ' αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που ζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φλο κι εγώ παρά τη χαρά έχω αυτόν το φόβο για το άγνωστο, αλλά θεωρώ ότι αφού είχα κάνει αίτηση σε μία μόνο σχολή και με πήραν, είναι κάτι σαν καλό σημάδι :)
    Κι εγώ χαίρομαι να σε διαβάζω και ζηλεύω λιγάκι που γράφεις με πρεισσότερη.. αυτοσυγκράτηση, ενώ εγώ δεν κρατιέμαι και κάθε μέρα λέω κι από κάτι :/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αχ μπράβοοοοοοο!!!

    αυτό που λες πως έκανες αίτηση σε ένα μόνο πανεπιστήμιο καισε πήρανε σημαίνει κάτι...ε ναι σημαίνει κάτι ρε συ :) είναι σαν να δίνεις πανελλήνιες και να δηλώνεις μόνο μία σχολή,αλλά πολύ καλύτερο ;)

    νομίζω πως έχεις κάθε δίκιο να νιώθεις όλα αυτά που νιώθεις,αλλά δεν ξέρω,πάντα ήμουν "βλέπουμε τη θετική πλευρά" και φαν της αλλαγής οπότε..όλα καλά θα είναι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @το κορίτσι που ήθελε πολλά: έτσι έτσι, έχω ανάγκη λίγο σαπόρτ, διότι δεν είναι και μικρή απόφαση.. Αλλά πάμε με χαμόγελο και βλέπουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όταν δεν έγραψες χθες ήμουν σίγουρη ότι θα είχες πάρει θετική απάντηση και θα τριγυρνούσες όλη μέρα για να το γιορτάσεις. Δεν είμαι άνθρωπος με οράματα, αλλά κάπως μου κόλλαγε η ημερομηνία, ο καιρός που πέρναγε και επρεπε να σου ανακοινώσουν αποτελέσματα κλπ.
    Τελικά γιόρταζες και προβληματιζόσουν ταυτόχρονα..

    Συγχαρητήρια που σε πήραν! Μπράβο και πάλι μπράβο... ξέρεις σε πήραν γιατί σε θέλουν, γιατί είσαι εσύ όπως σε είδαν μέσα από τα βιογραφικά σου και ό,τι αλλο έστειλες. Και αυτό είναι απόλυτα προσωπική επιτυχία.. οπότε μπράβο!

    Και συνεχίζουμε..
    Η ζωή είναι γεμάτη από σταυροδρόμια κλπ κλπ. [Μην τυχόν και δεν πας (αν και όλα σχετικά είναι)]
    Με μία ωραία προσέγγιση της ζωής, και ζώντας κάθε μέρα το τώρα, είμαι σίγουρη ότι θα περάσεις τέλεια. Είμαι χίλια τα εκατό σίγουρη. Η Αθήνα είναι πάντα εδώ. Πάντα μπορείς να έρθεις. Το εκεί όμως δεν ξερεις πόσο καιρό μπορεί να σε "δέχεται".
    Οι Ολλανδοί είναι από τους πιο ευτυχισμένους ευρωπαίους, λένε οι στατιστικές (δε νομίζω ότι φταίνε μόνο οι μπάφοι!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. συγχαρητήρια κοριτσάρα!!! θα περάσεις σούπερ τέλεια!!!! μπράβο, μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τζέρρυ και Mahler, ευχαριστώ πολύ για τα συγχαριτήρια :) Δεν το θεωρώ τόσο προσωπική επιτυχία το ότι με πήραν. Στην τελική και τα πανεπιστήμια επιχειρήσεις είναι, λεφτά θέλουν. Σίγουρα όμως θα το θεωρούσα προσωπική αποτυχία αν δεν με επέλεγαν, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται όλο αυτό. Τζέρρυ, θα πάω, δεν υπάρχει πρίπτωση (εκτός τραγικού απροόπτου δλδ..). Ξέρω πώς είναι λογικό να προβληματίζομαι τώρα λίγο, κάθε αρχή ακι δύσκολη κλπ κλπ αλλά από την άλλη ο τολμών νικά κλπ κλπ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. υπεροχα θα ζησεις.
    οσα σου λειπουν θα ειναι μονο για λιγο, θα γεμισεις εμπειριες και θα γνωρισεις ανθρωπους και συνηθειες. θα γνωρισεις κι εσενα.
    θα ειναι απο τα πιο ανεκτιμητα χρονια στη ζωη σου.
    αληθεια σου λεω.
    ψηλα το κεφαλι ,λοιπον. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εντάξει, Άλις. ανασηκώνω πηγούνι ΤΩΡΑ. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. σε πήραν?
    σε πήραν!!!

    συγχαρητήρια πολλά κοριτσάκι και ευχές πολλές για δυνατές και αξέχαστες στιγμές στην Ολλανδία !!

    για να είναι αξέχαστες όμως φρόντισε να μη την πίνεις όλη μέρα...χιχιχιχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ευχαριστώωωωωω amalthia!
    Δεν είμαι ιδιαίτερα fun του "πίνειν", οπότε θα περάσω καλά και ..νηφάλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. συγχαρητηρια!
    δεν ειναι πολλες μερες που ξεκινησα να σε διαβαζω και επεσα κατευθειαν στα καλα!
    μην ανησυχεις ολα θα πανε καλα.
    την πρωτη μερα που πηγα εγω για μεταπτυχιακο στο εξωτερικο ημουν τρομοκρατημενη.
    εμαθα οτι ειχα σπιτι μια ωρα αφου εφτασα.
    μεχρι να φτασω ηξερα οτι θα ειμαι αστεγη.
    την δευτερη μερα ημουν μουδιασμενη.
    και μια εβδομαδα μετα ειχα βολευτει και στρογυλοκαθισει στην νεα μου φωλια λες και εμενα εκει χρονια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλώς ήρθες spooky loner!
    Ενθαρυντικά όσα μου λες, να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.