Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Κοιτάζω στο δεύτερο ράφι της βιβλιοθήκης μισό ποτήρι του κρασιού. Είναι το πόδι και η βάση μόνο. Είναι αναμνηστικό από προχθές. Μετά το ΤΕΕ, πήγαμε με την Α. κι έναν φίλο της από την Πρέβεζα από το bartessera και μετά (αρκετά μεθυσμένοι) από το taf, όπου ήταν η πρώτη μέρα μιας έκθεση της Καλών Τεχνών (αν κατάλαβα καλά). Ήρθε η Κ., η κολλητή της Α. από την Πρέβεζα, πτώμα από τη δουλειά, είπαμε "στην υγειά σας" και το ποτήρι της Α. έσπασε στα δυο. Έμεινε να κρατάει το επάνω μέρος και πήρα το κάτω για ενθύμιο. Έχω πολλά τέτοια χαζά πραγματάκια από τα φοιτητικά μου χρόνια. Και χάρηκα που μετά από 4 μήνες στην Αθήνα, μου γεννήθηκε η διάθεση να κρατήσω πάλι κάτι τέτοιο.
Σήμερα έγραψα μια ιστορία. Είναι μια μικρή ιστορία, αλλά τη συμπαθώ, γιατί ο ήρωάς μου έχει όνομα και επίθετο, πράγμα που δεν είχε κανένας άλλος ήρωάς μου, ποτέ πριν. Και επιπλέον, αν υπήρχε, θα τον έκανα παρέα. Έγραψα την ώρα που οι γονείς μου και ο αδελφός μου είχαν πάει από τη γιαγιά, να παίξουν μπιρίμπα (είμαι ευτυχισμένη που δεν παίζω χαρτιά και κανείς δε με αναγκάζει να μάθω). Το λατρεύω το σπίτι όταν είναι άδειο. Απολαμβάνω την ησυχία, το άρωμα από το τσάι, το γεγονός ότι είναι κλειστή η τηλεόραση, το ότι κανείς δεν με ρωτάει αν είμαι καλά ή αν θέλω κάτι.
Όσες ώρες έλειπαν, έγραψα την ιστορία και είδα το Casanova του 2005. Εντάξει, δε θα έλεγα ότι με συγκίνησε ιδιαίτερα. Αντίθετα, το Factory Girl το λάτρεψα, παρ' ότι ήταν πιο πολύ εικόνα απ' ότι ουσία, και το Two lovers με ψυχοπλάκωσε λιγάκι, αλλά είχα διάθεση να ψυχοπλακωθώ. Είδα και το Νine. Τα μιούζικαλ γενικά δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα, αλλά για μιούζικαλ, το είδα αρκετά ανώδυνα. Πολύ πομπώδες casting.
Έχω βάλει να κατεβαίνουν κι οι ταινίες που μου πρότεινε η Φλο, διότι, καθότι fun της ευρωπαϊκής κουλτούρας, έχω σοβαρές ελλείψεις στο παλιό, καλό Χόλιγουντ και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Σκεφτόμουν μια κουβέντα που είχα με έναν δικό μου άνθρωπο, που έλεγε ότι θεωρεί ότι όσοι δεν ξέρουν από μουσική έχουν μια αθωότητα, ενώ όσοι ξέρουν "βρωμάνε μελέτη" ή κάπως έτσι και το νόημα ήταν ότι εγώ, που δεν έχω ιδέα από μουσική, μπορώ να μαγευτώ από αυτήν και να αφεθώ πολύ πιο εύκολα απ' ότι ένας γνώστης. Αναρωτιέμαι αν όσοι ασχολούνται με την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο επαγγελματικά, επειδή αγαπούν αυτό το χώρο, αν καταλήγουν, μέσω της γνώσης, να χάνουν τη μαγεία. Επιπλέον, όταν αγαπάς μια τέχνη, ασχολείσαι μ' αυτήν, για να την υπηρετήσεις, αλλά τελικά η μεγάλη πλειοψηφία καταλήγει να μαθαίνει απλώς τα μυστικά που χαλάνε το παραμύθι, χωρίς ποτέ να μπορεί να υπηρετήσει την τέχνη που αγαπά προσφέροντας κάτι πραγματικά μεγαλειώδες. Κι αυτό γιατί ελάχιστοι άνθρωποι είναι πραγματικά ταλαντούχοι και αρκετά πείσμονες και εργατικοί. Και κάπως έτσι είναι και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενθουσιαζόμαστε με κάποιον, θέλουμε να μάθουμε τα πάντα γι' αυτόν, ύστερα χάνεται η μαγεία, τα παρατάμε και γινόμαστε από φίλοι γνωστοί, κι από παθιασμένοι εραστές, πολιτισμένοι πρώην. Θέλει κι εκεί πολύ, πάρα πολύ κόπο, για να καταφέρεις να πειθαρχήσεις, όταν πια η μαγεία θα 'χει φύγει, και να μάθεις να αγαπάς ό,τι χτίζει την τέχνη σου ή τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Οι μουσικοί μαθαίνουν να αγαπούν τα μαθηματικά, οι άνθρωποι της εικόνας τους φωτισμούς και το μοντάζ κι εμείς, ο ένας τα ελαττώματα και τις χάρες ο ένας του άλλου.
Ναι, οκ, μάλλον πρέπει να κλείσω το media player και να βγω απ' το σπίτι..

6 σχόλια:

  1. Η γνώμη μου είναι πως όταν ασχολείσαι με μία τέχνη δεν εντυπωσιάζεσαι εύκολα από αυτή. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Δηλαδή παράδειγμα. Έχω δει ένα κάρο ταινίες, πλέον προσέχω τις λεπτομέρειες, τους χαρακτήρες, το πως θα μιλήσει μια ταινία στην καρδιά μου, και δεν εντυπωσιάζομαι από την ταινία ως σύνολο. Θα διασκεδαστώ, αλλά δεν θα σκίσω και το σουτιέν μου για μια μεγάλη και ακριβή ή σούπερ παραγωγή. Ενώ κάποιος ο οποίος βλέπει 2 ταινίες το μήνα είναι λογικό ξέρω γω να ξετρελαθεί από το benjamin button πουχου. Από την άλλη βέβαια δεν τρελαίνομαι και για την βαριά κουλτούρα, δεν τα θέλω και μασημένα, αλλά και το πολύ αμάσητο με κουράζει.

    Όσον αφορά τη μουσική όμως, πιστεύω ότι παίζει ρόλο και το αυτί, και όχι τόσο το πόσο ακούς. Εγώ για παράδειγμα δεν ακούω πολύ μουσική ούτε είμαι γνώστης, αλλά δεν εντυπωσιάζομαι από τη μουσική του συρμού- εκτός φυσικά από τη lady gaga.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. στην έκθεση αυτή εκθέτει και μια φίλη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φλό, είμαστε σε περίοδο κρίσης, καλό είναι που δεν σκίζεις το σουτιέν σου :Ρ. Σε γενικές γραμμές νομίζω συμφωνώ με το σχόλιό σου πάντως.
    Mahler, καλέ πια; Να πάμε να δείξουμε ενθουσιασμό μπροστά απ' το έργο της! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αναστασίου Βασιλική. Έχει κάνει και αυτή την έκθεση

    http://mahler76.blogspot.com/2008/10/smoke-mirrors.html

    αν και οι φωτογραφίες μου την αδικούν.

    Θα πάω σήμερα να δώ την συμμετοχή της σε αυτή την έκθεση.

    Καλή σου μέρα, καλή εβδομάδα και καλή δουλίτσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Ενθουσιαζόμαστε με κάποιον, θέλουμε να μάθουμε τα πάντα γι' αυτόν, ύστερα χάνεται η μαγεία, τα παρατάμε και γινόμαστε από φίλοι γνωστοί, κι από παθιασμένοι εραστές, πολιτισμένοι πρώην."

    Wow...είπες μεγάλη κουβέντα τώρα που χωράει συζήτηση. Μερικές φορές βέβαια "Ενθουσιαζόμαστε με κάποιον, θέλουμε να μάθουμε τα πάντα γι' αυτόν" αλλά είμαστε τόσο διαφορετικοί και τόσο ασύμβατοι χαρακτήρες που μένουμε σε αυτό το στάδιο. Μου έτυχε τελευταία και στεναχωρήθηκα αρκετά. Οου γουέλ...

    Όσο για τα υπόλοιπα, όταν ασχολείσαι με κάτι πάρα πολύ....no wait...όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ και ασχολείσαι με αυτό δεν θα τα μάθεις ποτέ όλα. Το μυαλό σου είναι τόσο ανοιχτό που πάντα θα υπάρχει κάτι καινούριο να μάθεις για αυτό. Αυτοί που "αγαπάνε" κάτι με σκοπό να τα μάθουν όλα και να γίνουν οι υπερειδικοί των 52 ηπείρων είναι αυτοί που στο τέλος νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και σταματάνε να το ψάχνουν παρακάτω (και μας το παίζουν και ξερόλες μετά). Βέβαια και αυτό θέλει τρελή συζήτηση γιατί αυτή είναι μόνο η μια πλευρά από τα αμέτρητα νομίσματα. That is my humble opinion.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. DmJapan, έχεις δίκιο τελικά.. Όταν αγαπάς κάτι ή κάποιον, όσα και να ξέρεις, δε σου είναι ποτέ αρκετά. Είμαστε πολύ τυχεροί όσοι έχουμε στη ζωή μας τέτοια πράγματα (φτου μας) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.