Αύριο πάμε με την Α. να δώσουμε εξετάσεις στο ΤΕΕ. Διότι φυσικά οι επίσημα πενταετείς σπουδές στις δημόσιες, κρατικές πολυτεχνικές σχολές δεν είναι αρκετή απόδειξη ότι είμαστε μηχανικοί. Δεν θα γκρινιάξω, αρνούμαι. Μόνο που πλήττω τρομερά. Το μόνο που με ψυχαγωγεί είναι ο καφές που θα πιούμε πριν και καμιά μπύρα μετά.
Σήμερα η μέρα στο γραφείο απλώς δεν τσούλαγε με τίποτα. Για καμιά μας. Ο άντρας του γραφείου ήταν στην Πάτρα, κι έτσι είχαμε μείνει οι τέσσερις κορασίδες, με πολλή διάθεση για καφέ, για ήλιο, για κουβέντες για παλιούς και νέους έρωτες. Εγώ με την Κ. πετσοκόψαμε κάτι παλιές μακέτες, ώστε να έχουν διαστάσεις που να τους επιτρέπουν να χωράνε σε ένα κουτί πλεξιγκλάς και να μην πιάνουν το μισό γραφείο. Η Μ. και η Β. συμμάζευαν τις δουλειές που είχαν μείνει πίσω, λόγω διαγωνισμού, έκαναν backup και οργάνωναν τις επόμενες ημέρες.

Μου πρότειναν αυτό http://www.youtube.com/watch?v=5r5MBBRRn1Y και μου άρεσε πάρα πολύ.

Σήμερα θέλω να πω για το τρένο και το λεωφορείο.
Όσο λατρεύω το τρένο και το μετρό, τόσο μισώ το λεωφορείο. Ομοίως το ΚΤΕΛ. Για να γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, έχω διάφορες επιλογές:
1. Μπορώ να πάρω ηλεκτρικό από Ομόνοια και να κατέβω Κάτω Πατήσια.
2. Μπορώ να πάρω μετρό από Μεταξουργείο και να κατέβω Αττική και να πάρω ηλεκτρικό μέχρι τα Κάτω Πατήσια.
3. Μπορώ να πάρω μετρό από το Μεταξουργείο, να κατέβω Αττική και να πάρω κάποιο από τα Α10, Β10, Γ10, 735 και να κατέβω στη στάση Τρεις Γέφυρες.
Συχνά επιλέγω την τρίτη λύση, αλλά μόνο επειδή είμαι κομμάτια και δεν είναι ό,τι καλύτερο ένα μικροσκοπικό πλάσμα να περνάει μόνο του κάτω από τις γέφυρες και σκοτεινά στενά, όταν βραδιάζει. Και στ' αλήθεια, δεν είμαι φοβιτσιάρα, αλλά η περιοχή μου είναι αυτό που λέμε "underground".
Τα λεωφορεία δεν τα αντέχω. Είναι σαν μεγάλα αυτοκίνητα, χωρίς μουσική, ή με απαίσια μουσική. Δηλαδή, κολλάνε στην κίνηση, ακούς κορναρίσματα, ο οδηγός φρενάρει όπως και όποτε θέλει χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν την Αρχή Διατήρησης της Ορμής. Το μόνο σημείο που με διασκεδάζει λιγάκι, είναι το "ακορντεόν". Το μεσαίο κομμάτι στα μεγάλα λεωφορεία. Όταν είχαν πρωτοβγεί αυτά τα λεωφορεία με τις πράσινες φουσκάλες απ' έξω, είχα ενθουσιαστεί Ήταν σα να έμπαινες σε κουτάκι Sprite. Αυτό 10 χρόνια πριν. Τώρα είναι σα να μπαίνεις σε σκουπιδοτενεκέ.
Αντίθετα, τα τρένα, όσο στριμωξίδι κι αν έχουν το πρωί, δεν μπλοκάρουν ποτέ στην κίνηση. Επιπλέον, ειδικά τώρα που πλέον δεν κάνω τα ταξίδια πάνω-κάτω στην Ξάνθη με τον αγαπημένο μου ΟΣΕ, είναι σαν ένα μίνι ταξίδι. Δεν πέφτουν σε λακκούβες, δεν φρενάρουν παρανοϊκά, περνάνε μέσα από τούνελ (λατρέυω τα τούνελ), οι σταθμοί είναι όλοι διαφορετικοί και έχουν πλέον πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, από τα πορτοκαλί πλακάκια της Ομόνοιας, μέχρι τα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη. Αντίθετα, οι σταθμοί των λεωφορείων είναι κάτι ξερές ταμπέλες, ή απαίσια κιόσκια με μεταλλικά παγκάκια, όλα ίδια μεταξύ τους.
Επίσης, για κάποιο παρανοϊκό λόγο, οι άνθρωποι που διαβάζουν στο τρένο είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που διαβάζουν στο λεωφορείο (μου αρέσει να χαζεύω τίτλους ξένων βιβλίων). Στο λεωφορείο δεν έχω πετύχει ποτέ "πορτοφολάδες". Στο μετρό, πολύ συχνά. Έχει και σασπένς.
Και δεν μπορώ να αγνοήσω τις υπέροχες οπτικές φυγές που έχουν όλοι ανεξαιρέτως οι σταθμοί του ηλεκτρικού, με τις ράγες να σε οδηγούν στο Σημείο Φυγής.
Εντάξει. Το έβγαλα από μέσα μου. Αγαπώ τα τρένα.