Το "Blister in the sun", το "Add it up" και το "Kiss off" στο repeat, τόσο δυνατά, ώστε να πονάνε τ' αυτιά μου και να μη σκέφτομαι. Εκβιάζω τον εαυτό μου, προσπαθώ να τον πείσω να νιώσει λίγη "χαζοχαρά", με τη μουσική, τον ήλιο, οτιδήποτε.
Είδα την Α. μετά από μέρες. Έβαλε το μυαλό μου κάπως σε τάξη. Ανακουφιστική, αλλά όχι επιπόλαια καθησυχαστική, όπως πάντα.
Στομάχι-κόμπος. Μια αγωνία μηνών, που σήμερα κορυφώνεται, μια άλλη αγωνία που τώρα αρχίζει να γεννιέται. Μισώ τις αποφάσεις. Μισώ τις ευθύνες. Η ψυχολογική κούραση σε συνδυασμό με τον παραμορφωτικό φακό της Άνοιξης, που προβάλει όλα τα ερεθίσματα με υπέρμετρη ένταση και χρώματα τόσο εκτυφλωτικά, που μπορούν να προκαλέσουν επιληπτική κρίση, με εξουθενώνει.
Νιώθω κάπως σαν θερμός. Ό,τι μπαίνει στο μυαλό και την ψυχή μου, αντί να έρχεται σε "θερμοκρασία δωματίου" μετά από λίγη ώρα, κρατάει την έντασή του ώρες και ώρες και ώρες. Και ενώ αν με ακουμπήσεις απ' έξω, μπορεί να είμαι μια χαρά χλιαρή, μέσα ή θα βράζουν πράγματα, ή θα παγώνουν.
Ξέρω ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση εγκεφάλου, αλλά μάλλον χρειάζομαι και μεταμόσχευση νευρικού συστήματος. Θέλω ένα με πιο χαλαρά "καλώδια" και λιγότερο ευαίσθητα, αν γίνεται.