Χθες: γενέθλια του Α., στο TOY, στην πλατεία Καρύτση. Και τελικά στο Εμ Τζι, γιατί δεεεεν αντέξαμε να μείνουμε μακριά του. Πήραν μέρος όλοι οι συνήθεις ύποπτοι (και εδώ θέλω να αναφέρω ειδικά την Ε., η οποία εκτελούσε χρέη μπαργούμαν με περισσή χάρη και θαυμαστή ταχύτητα). Ο Α. φορούσε τιράντες και καπέλο με το γιακά σηκωμένο όλο το βράδυ "πάνω στην τρέλα". Όλοι είχαμε ντυθεί ωραιότατα για να τον τιμήσουμε, εγώ είχα 37.5, αλλά είχα πάρει καινούριο ξώπλατο και εννοείται ότι το έβαλα, απλώς πήρα δυο ντεπονάκια, για να μη νιώθω τα δέκατα.
Συνέβη μια τεράστια ιστορία με βρακιά, η οποία ήταν υπόθεση διλέπτου, αλλά η δαιμόνια Σ. δεν μπορούσε να πειστεί ότι δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην ιστορία, κι έτσι κράτησε όλο σχεδόν το βράδυ. Η δαιμόνια Σ. επίσης, θέλει να με πάρει μετά το κάμπινγκ να πάμε κρουαζιέρα στην Ίμπιζα. Τέθηκε το ερώτημα κατά πόσον θα είχα μεγαλύτερο πρόβλημα προσαρμογής εγώ στο κότερο ή η Σ. στο κάμπινγκ, αλλά τέθηκε στις πέντε το πρωί και δεν απαντήθηκε ποτέ.
Επίσης, υπήρχαν μερικά Lego στον πάγκο του μπαρ και πρέπει να πούμε ότι αν και του Α. ήταν το πιο εντυπωσιακό εμφανισιακά, του Σ. ήταν μακράν το καλύτερο και πιο συμπαθητικό επί της ουσίας.
Το άλλο που πρέπει να αναφέρουμε είναι ότι χθες αποδείχθηκε περίτρανα ότι αυτή η παρέα δεν θέλει το καλό μου ποικιλοτρόπως Αλλά ας πούμε για αρχή το ότι έστειλαν εμένα να παραγγείλω τα βρώμικα στη Μαβίλη, με την αιτιολογία ότι τα καταφέρνω στις ουρές. Εγώ θεώρησα ότι ήταν λίγο περιττό να μπω στην ουρά, καθ' ότι μικροσκοπική και φαινομενικά ακίνδυνη, κι έτσι στάθηκα απλώς στο πλάι της πρώτης γραμμής και είχα τα 5 βρώμικα σε τέσσερα περίπου λεπτά. Οι άλλοι, που είχαν εκτοξευτεί πιο πίσω, γιατί ήταν σίγουροι ότι κάποιος θα με έδερνε, μου κάνανε ενθαρρυντικά σήματα κάθε τόσο. Εγώ προφανέστατα απλώς δεν είχα αίσθηση του κινδύνου και κατάλαβα τι είχα κάνει, μόνο αφού πήρα τη σακούλα μου και είδα το πλήθος πεινασμένων-μεθυσμένων στην ουρά με τόσο θράσος είχα παρακάμψει. Φαντάζομαι ότι απλώς δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι ήταν δυνατόν να είχα προσπεράσει τους πάντες και να είχα πάει μπροστά. Λογικά υπέθεταν ότι είχα κρατήσει σειρά ή κάτι τέτοιο. Αφού την έβγαλα καθαρή, τέλος πάντων.
Ακόμη, ο Γ. άφησε το παπούτσι του Α. να επιπλεύσει στο συντριβάνι και η Σ. έριξε στο συντριβάνι του καπέλο του Α.. Δεν ξέρω γιατί. Φαντάζομαι υπήρχε μια συσσωρευμένη ένταση που έπρεπε να εκτονωθεί με κάποιο τρόπο.
Γενικά ήταν μια ωραία βραδιά, αλλά εμένα μου χάλασε ελαφρώς η διάθεση προς το τέλος, πράγμα που έχει να κάνει καθαρά με το γεγονός ότι ήμουν κουρασμένη και άφησα να μου σπείρουν αμφιβολίες για την κοσμοθεωρία μου.
Σήμερα ξύπνησα κουρασμένη. Και με μια περίεργη υπερένταση, οπότε αποφάσισα να αδειάσω όλη την ντουλάπα και να ξεκαθαρίσω τα καλοκαιρινά από τα χειμωνιάτικα και να πετάξω μερικά ρούχα που είχαν πεθάνει και δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Δεν ένιωσα ιδιαίτερα καλύτερα όταν τελείωσα αυτή τη δουλειά. Απλώς λίγο πιο κουρασμένη και διεπίστωσα ότι έχω πέντε μαύρα φορέματα (και δεν είμαι καν απ' αυτές που φοράνε μαύρα).
Αυτή τη βδομάδα πρέπει να πάω να πάρω μια συστατική επιστολή από μια καθηγήτριά μου, να σχεδιάσω και να εκτυπώσω την επαγγελματική μου κάρτα, να διαλέξω ποια χειμωνιάτικα θα πάω να αφήσω στην Ολλανδία τώρα, για να κουβαλάω λιγότερα τον Αύγουστο. Όλα αυτά με αγχώνουν αρκετά, αλλά φάση είναι, θα περάσει.
Επιπλέον, η Α. δεν είναι στα καλύτερά της (οκ, είναι στα χειρότερά της, χωρίς βέβαια να συμβαίνει κάτι προς θάνατον-και έχω λόγους που το ξεκαθαρίζω πάντα αυτό), και η Σ. θέλει να κόψει τα μαλλιά της αλλά διασκεδάζει ακόμη με τη φράντζα της. Όταν τα κόψει κι εκείνη, και θα έχουμε και οι τρεις το ίδιο κούρεμα (ενώ τώρα έχουμε περίπου το ίδιο κούρεμα) θα μπορούμε να φοράμε και το ίδιο φόρεμα που πήραμε από το Sadao και να μοιράζουμε κούτες με τσιγάρα.
Να πω ότι ο Α. εξακολουθεί να μην βάζει κρεμμύδι στο βρώμικο λόγω αυτής της αποτέτοιας που έχει πάθει στις φωνητικές του χορδές, αλλά να πω επίσης ότι χθες παραβίασε άλλη εντολή του γιατρού του. Αυτό φυσικά δεν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά αυτές οι μικρές αναφορές κάνουν τον Α. χαρούμενο, οπότε, γιατί όχι..
Τέλος, έχουμε αυτή τη στιγμή στο σαλόνι μας ένα ενυδρείο με ένα ποντικάκι μέσα. Κανονικά έχουμε στην ταράτσα ένα κλουβί με σκίουρους. Στην πραγματικότητα, ενώ νομίζαμε ότι οι σκίουροι είχαν σκάψει λαγούμια και ζούσαν υπόγεια, οι σκίουροι προφανώς έχουν ψοφήσει και ταΐζαμαι μια ποντικοοικογένεια. Δυστυχώς θα πρέπει να τα εξοντώσουμε :΅( Αλλά μέχρι να το πάρουμε απόφαση, έχουμε έναν μικρούλη στη γυάλα και τον χαζεύουμε.