Χθες ήταν μια ουδέτερη μέρα με μια ελαφριά μελαγχολία, κυριευμένη από τη σκέψη ότι "ήταν η τελευταία φορά που υπήρξαμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι σαν οικογένεια". Έμεινα στο κρεβάτι αρκετή ώρα αφότου ξύπνησα, σάπισα αρκετή ώρα στο ίντερνετ διαβάζοντας μπλογκς και τελικά κατά τις πέντε το απόγευμα έπιασα τον Ρόμπινς, που τον έχω παραμελήσει όσο δεν πάει. Προφανώς με πήρε ο ύπνος, διότι ξύπνησα κάποια στιγμή με το βιβλίο ανοιχτό πάνω στο στέρνο μου και στάση μούμιας. Το πήρα απόφαση, βυθίστηκα στη μελαγχολία μου και άφησα το βιβλίο στην άκρη και αποκοιμήθηκα.
Κατά τις 9 και κάτι με ξύπνησε ένα μήνυμα με πρόταση για ποτό στους 5 Δρόμους. Έκανα κάτι που δεν κάνω σχεδόν ποτέ: ρώτησα αν θα έχει πολύ κόσμο. Εγώ λατρεύω τον κόσμο, τον αγαπώ, θέλω να τον εξερευνώ. Αλλά χθες, δεεεν..
Δεν θα είχε πολύ κόσμο. Μπήκα να κάνω ένα ντουζ, να συνέλθω, και βλέπω μέσα στην μπανιέρα την τεράστια πήλινη γλάστρα με τον πανάρχαιο φίκο Μπέντζαμιν. Αδυνατώ να επιλέξω τρόπο αντίδρασης. Τηλεφωνώ στους γονείς μου, που ήταν σε οικογενειακούς φίλους. Οι απαντήσεις που πήρα, σχετικά με το τι να κάνω με τον φίκο ήταν: 1.γέλια, 2. κι άλλα γέλια, 3."πρόσεχε, γιατί είναι αρσενικός", 4. "τύλιξέ τον με την κουρτίνα οτυ μπάνιου γιατί κάνεις μπάνιο με 80 βαθμών νερών εσύ και θα καεί το φυτό. Τελικά, σήκωσα την πήλινη γλάστρα με τον φίκο, που πρέπει να ζύγιζε περίπου τέσσερις τόνους, και έκανα ντουζ σαν άνθρωπος.
Επειδή είχα αργήσει, πήρα ένα ταξί να πάω στον προορισμό μου. Και φυσικά, σε όποιον ταξιτζή μπαίνω εγώ, ξεχνάει κι αυτά που ήξερε, και όχι επειδή είμαι θεά, αλλά επειδή εκπέμπω κάποιου είδους ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Αυτό το ξέρουμε σίγουρα, γιατί όποτε έμπαινα στο δωμάτιο του αδελφού μου, τον πετούσε από το ίντερνετ. Χανόμαστε, λοιπόν, και ο ταξιτζής μου λέει να επικαλεστώ την θεά Αθηνά. Την επικαλούμαι. Με βλέπει δεκτική και αποφασίζει να μου εξηγήσει όλο το δωδεκάθεο και γιατί πιστεύει σε αυτό. Μου αναφέρει ότι δεν υπάρχει η έννοια της αμαρτίας, πείθομαι, παρ' όλα αυτά οι 5 δρόμοι πουθενά. Τηλεφωνώ στον Α.. Διασκεδάζει λιγάκι που πάάάάάάλι χάθηκα. Κατεβαίνω πλατεία Εξαρχείων, ο καλός ταξιτζής μου παίρνει δυο ευρώ λιγότερα απ 'οτι έγραφε το ταξίμετρο, διότι κάναμε κύκλους. Με μαζεύει ο Α., επιτέλους βρίσκομαι σε ένα φιλόξενο τραπέζι με ρακόμελο. Του καταστρέφω την ψυχολογία για λίγο, αναφέροντας το "ήταν η τελευταία φορά που υπήρξαμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι σαν οικογένεια", γνωρίζω τον παιδικό του φίλο Κ. και την κοπέλα του Ε. και μετά από λίγο έρχεται και ο Σ.. Ακολουθεί μια πολύ απολαυστική συζήτηση σχετικά με τις πέντε ερωτήσεις που προσδιορίζουν αν κάποιος ανήκει στη γενιά '80-'86. Τρεις χάριτες, Μάικλ Τζόρνταν, Ρουκ Ζουκ, Λάιον Κινγκ, Τιτανικός και Λεονάρντο ντι κάπριο, Κιτ, ο Ιππότης της ασφάλτου, Hemo και carnation.. Ακολουθούν μερικές ιστορίες από παιδικά ατυχήματα δικά μας, φίλων, αδελφών, γνωστών. Η χαμένη παιδικότητα.
Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε για ένα ποτό στο Αλεξανδρινό. Η Ε. δεν ένιωθε καλά και πήγε για ύπνο. Στο δρόμο συζητούσαμε τι υπερδυνάμεις θα θέλαμε να έχουμε. Ήμουν η μόνη που θα ήθελε να πετάει, ενώ πολύς λόγος έγινε για το αν θα ήταν καλύτερα να είσαι αόρατος ή αόρατος και άυλος. Αποφασίσαμε ότι το να σταματάς το χρόνο είναι επίσης καλή ιδέα και το να είσαι αθάνατος βρήκε τον Κ. θερμό υποστηρικτή, κι εμένα κάθετα αντίθετη, διότι όταν εκλείπει η έννοια του τέλους, δεν έχεις πλέον και ανάγκη για έκφραση και δημιουργία.
Στο Αλεξανδρινό η κουβέντα συνεχίστηκε με ιστορίες για φαντάσματα, παιδικά ψέματα, όνειρα, εφιάλτες και στοιχειωμένα σπίτια, μέχρι που κατά τις δυόμιση ήμασταν το μόνο τραπέζι που είχε απομείνει γεμάτο, όλες οι καρέκλες γύρω μας είχαν αναποδογυριστεί στα τραπέζια και αποφασίστηκε ότι είχε έρθει η ώρα μας να φύγουμε.
Πήρα ακόμη ένα σουρεάλ ταξί με έναν ινδό οδηγό που φορούσε το χαρακτηριστικό μαντήλι τυλιγμένο στο κεφάλι του και είχε γενειάδα φακίρη, αλλά με ρώτησε με άπταιστα ελληνικά "από Ακαρνών ή Λιοσίων;". Και παρότι πεθαίνω για κουβέντα με ταξιτζήδες και πάντα συμφωνώ με ότι λένε και υπερθεματίζω (80 στις 100 φορές όχι μόνο διαφωνώ, αλλά με κάνουν και έξαλλη από μέσα μου, αλλά δεν μπορώ να τους αλλάξω κοσμοθεωρία σε 20' οπότε το διασκεδάζω), ο συγκεκριμένος είχα πειστεί ότι αποπνέει μια πνευματικότητα και απλώς τον χάζευα να οδηγεί.
Έφτασα σπίτι με πολύ καλύτερη διάθεση απ' ότι όταν έφυγα και κοιμήθηκα βλέποντας πολύ περίεργα όνειρα, πράγμα που δεν μου έκανε καμία εντύπωση μετά από τόσες ιστορίες.
(Ο πίνακας του Pino, κολλάει στο κομμάτι με τα όνειρα :) )