"Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας.
Όταν τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων
όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως
όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους
είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας
γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι
να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας
όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε
χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών της.

Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν
ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν
ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων
από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου
από τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας λυγηρών παρθένων.

Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας
που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου
κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις
χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης.

Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας
προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων
και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης.

Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι
και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων
γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου
στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας."

.. έγραψε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Εγώ πάλι δεν θέλω άλλο πια να γράφω εδώ. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που με έκανε τόσο καιρό να γράφω μέρα παρά μέρα, μου τελείωσε. Μου πέρασε. Σαν γρίπη. έτσι κι αλλιώς, κι αυτό το ιστολόγιο μια μάσκα είναι, όπως τόσες και τόσες άλλες. Περιέγραψα εξόδους, στιγμές, κάτι λίγα συναισθήματα Ποτέ όμως δεν είπα ποιος αγαπάει, ποιος μισεί, ποιος τσακώθηκε, ποιος χώρισε, ποιος ερωτεύτηκε, ποιος αμφιβάλλει, ποιος λυπάται, ποιος χαίρεται ποιος φοβάται, ποιος συμπαθεί, ποιος αντιπαθεί. Κι όλα αυτά, βάλτε τα και με "ποιον" στο πλάι. Τόσο καιρό τίποτα δεν έλεγα και τελικά τίποτα δεν έχω την πρόθεση να πω. Τίποτα, δηλαδή, πραγματικά δικό μου. Μια ψευδαίσθηση ότι μοιράζομαι πράγματα, χωρίς να έχω ποτέ την τόλμη να το κάνω. Ούτε και θα ήθελα, να την βρω, δηλαδή, αυτή την τόλμη.
Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια σας και την παρέα.

Έχω να γράψω από την Τρίτη???? Μα τι πάει στραβά με 'μένα?
Πάμε..
Λοιπόν, ξεκινάω από χθες. Χθες βγήκαμε με σχεδόν όλο το Δωμάτιο Αγοριών (οι γνωστοί Α, Αλέξανδρος Χ., Γ. Ο Χιχι, μαμά πατρίδα), τον Σ., τον Γ. και τις Α. και Σ., που δουλεύουν σαν τα μαύρα σκυλιά και μου είχαν λείψει πολύ. Πήγαμε στο Radio Bubble και ήταν ωραία. Ο Αλέξανδρος Χ. μας διηγήθηκε μια πικρή αλλά διασκεδαστική παρ' όλα αυτά ιστορία για μια ταινία του προβλήθηκε και έναν σκηνοθέτη (τον ίδιο) που δεν πρόλαβε ποτέ να βγάλει λόγο, αλλά είχε τουλάχιστον κάνει εμφάνιση με ωραιότατη, καινούρια μπλούζα.. Ο Αλέξανδρος Χ. εκτός από σκηνοθέτης, είναι και 3-5 χρονών περίπου και μας ψέκαζε με ένα "πιτσιλιτίρι" κάθε τόσο. Ο Σ. είχε μια τρομερή νευρικότητα, η οποία εντεινόταν όταν κάποιος τον ρωτούσε "Ρε συ Σ., έχουν μπει δικιές σου φωτογραφίες στην ιστορία μου στις Μητροπολιτικές Ιστορίες?". Κάθε φορά που γινόταν αυτό, ο Σ. ρωτούσε τον Α., ο Α. του έλεγε ότι δεν ξέρει, εγώ κι ο Αλέξανδρος Χ. διακόπταμε και τους δύο και γινόταν ένα ευχάριστο πανδαιμόνιο. Ύστερα πήραμε κάτι πραγματάκια από ένα άλλο πράγμα που ονομάζεται "Αυτόματος Πωλητής Τέχνης" στο Radio Bubble. Ήταν κάτι μικρούτσικα ανθρωπάκια κλεισμένα μέσα σε αυτά τα πλαστικά στρογγυλά που έχουν όλοι οι αυτόματες πωλητές για μικροπαιχνίδια. Οι αντιδράσεις ήταν από "Δεν είναι φανταστικό??" μέχρι "Είναι απαίσιο! Θέλω να το πετάξω μακριά και να θρυμματιστεί κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου!! Είναι ό,τι πιο απαίσιο έχω δει ποτέ!". Ααα.. η τέχνη.. Τι να πει κανείς..
Μετά, η Σ., ο Σ. κι εγώ πήγαμε να βρούμε τον Γ. στο Κ44 (που έμαθα ότι λέγεται ΤΩΡΑ Κ44), ενώ οι υπόλοιποι πήγαν για ύπνο. Η Σ. δεν είχε και πολλή όρεξη και την τραβήξαμε ως εκεί. Αλλά όταν φτάσαμε έπαθα πολιτισμικό σοκ. Είχα περίπου ένα χρόνο να βρεθώ χωμένη μέσα σε πλήθος που στριμώχνεται, χορεύει, βολιδοσκοπεί, καπνίζει τόσο που να μην έχει πια αέρα πουθενά.. Νιάτα, σα να λέμε.. Και κάπου εκεί κάτι με έπιασε και δεν μπορούσα να σταματήσω να μιλάω για την Ξάνθη: για τα μπαράκια, για μεθύσια, για τρέλες.. δεν ξέρω πως το έπαθα αυτό. Δεν μου λείπει καθόλου, αλλά χθες τη νοστάλγησα κάπως. Δεν έχω πια όρεξη για όλα αυτά βέβαια.. συνειδητοποίησα ότι με τα παιδιά φέτος περνάω πάρα πολύ καλά, παρ' ότι πάρα πολύ ήσυχα και πολιτισμένα. Και μ' αρέσει. Δεν θέλω αλλαγές. Στην αρχή (δηλαδή την πρώτη μια ώρα) ήθελα να ουρλιάξω και να φύγω. Ή απλώς να φύγω. Μετά συνήθισα και περνούσα αρκετά ωραία αλλά είχαμε όλοι κουραστεί κι έτσι πήγαμε για ύπνο.
Τις προηγούμενες μέρες, τώρα.. Ξεκίνησε το Online Summer Program του Delft. Δηλαδή, μας χώρισαν σε ομάδες των 10-12 σε αυτό το πράγμα σαν facebook, και μας ανέθεσαν εργασίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πως να λειτουργείς σε μια πολυπολιτισμική ομάδα. Από τα 10 άτομα της ομάδας συμμετείχαμε χθες, που ήταν η πρώτη μέρα, 3. Ένας Λιθουανός, ο Matas, ένας Άγγλος (που είναι Κινέζικης καταγωγής ή κάτι τέτοιο), ο Mike, κι εγώ. Τον υπεύθυνο της ομάδας μας τον λένε Harikrishnan και είναι Ινδός. Πολύ ωραίες συζητήσεις, στις οποίες μπήκα με ιδιαίτερο πάθος και ορμή και τα κορίτσια με ειδοποίησαν χθες ότι θα ξαναφάω τα μούτρα μου. Όπως, δηλαδή χάσαμε με την Αλκμήνη το μέτρο στην Ξάνθη, και κάναμε ό,τι μας ζητούσαν οι καθηγητές και πιστεύαμε ότι ποτέ δεν ήταν αρκετό ότι κάναμε και ήθελε λίίίίίίγο ακόμα, έτσι ακριβώς θα καταλήξω πάλι ένας junkie της σχολής, χωρίς μέτρο, απλώς σε άλλη χώρα. Φοβάμαι ότι αυτό είναι αναπόφευκτο. Διότι όταν μου αρέσει κάτι και μου δίνει ικανοποίηση το να ασχολούμαι με αυτό δεν μπορώ να βάλω όρια. Είναι όπως ο έρωτας. Όσο και να λες κάθε φορά "ας το πάμε σιγά-σιγά, μην φάμε τα μούτρα μας", πάντα τρως τα μούτρα σου. Αλλά σ' αρέσει.
Α, επίσης, επειδή έδειξα κάπως επιθετικές συμπεριφορές τις τελευταίες μέρες, πήγα και πήρα τρία κουβάρια μαλλιά και άρχισα το πλέξιμο (ήξερα να πλέκω, δεν έκατσα να μάθω τώρα, αλλά υπάρχουν κάτι τουτόριαλ στο γιου τιουμπ, μούρλια!!) και τώρα (αφού βγήκα και από το σπίτι) είμαι καλά. Το 'χω, γιατρέ. Το ελέγχω :Ρ

Ωραία, φτάνει με τις λογοτεχνικές αρλούμπες. Η πραγματική ζωή μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Μαζί με την εικονική. Και εξηγούμαι:
Αρχίζω από την εικονική.. Το TU Delft έστησε μια κοινότητα τύπου Facebook, για να γνωριστούν όλοι οι φοιτητές από το εξωτερικό μεταξύ τους. Θα σας έδινα λινκ, γιατί είναι συγκλονιστικά ενδιαφέρον να χαζεύεις μια κοινότητα όπου όλοι είναι μηχανικοί και ετοιμάζονται να πάνε σε ξένη χώρα. Τέλος πάντων, μέσα από αυτή την κοινότητα, λέγαμε τι ειδικότητες έχουμε επιλέξει και είπα κι εγώ ότι με πήραν στο "hyperbody". Έλα όμως που και άνθρωποι που το είχαν δηλώσει πρώτη επιλογή δεν είχαν ειδοποιηθεί ακόμη.. Βέβαια, πάει ανάλογα και με το πότε έχεις κάνει τη δήλωση.. Παρ' όλα αυτά έστειλα ένα μέηλ στον αγαπητό Marco Verde, που μου είχε στείλει ένα πολύ θερμό μέηλ καλωσορίσματος, ο οποίος μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι στείλανε σε ανεπίσημη λίστα μέηλ, από "παρεξήγηση" και ότι δεν μπορεί να μου πει επίσημα ότι θα είμαι στο Hyperbody. Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν το πήρα και πολύ καλά. Παρ' ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα, όταν έχεις ανταλλάξει δυο-τρια μέηλ με έναν άνθρωπο, ο οποίος σε αντιμετωπίζει κανονικά σα να είσαι μέλος του Hyperbody και απαντάει σε ερωτήσεις σου, δεν είναι πολύ ωραίο να περνάς πάλι στην αβεβαιότητα. Ειδικά για μένα, που ενώ το είχα δεύτερη επιλογή, μετά το συμπάθησα, μετά ενθουσιάστηκα, μετά το ερωτεύτηκα. Αλλά αυτό είναι το λάθος! Δεν πρέπει να παθιάζεσαι με τίποτα. Άπαξ και παθιαστείς, πάει, βασανίζεσαι μετά. Τέλος πάντων, θέλω να πιστεύω πως ότι γίνει θα είναι για καλό. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ εύκολο να αλλάξεις κατεύθυνση, εξαρτάται και από τα μαθήματα που θα επιλέξεις. Αλλά είναι αυτά τα ψυχολογικά "χουνέρια" που η κράση μου δεν τα αντέχει ιδιαίτερα.
Και πίσω στην εικονική κοινότητα.. Οι "φίλοι" μου είναι Κινέζοι. Πολλοί. Πάρα πολλοί. Και πάρα πολλοί Ινδοί. Κυκλοφορούν και αρκετοί Έλληνες, οι οποίοι ξεχωρίζουν πριν καν δεις το όνομα, από τις πόζες (φραπές-ήλιος-θάλασσα-τσιγαράκι-ανεμελιά). Γενικά όλοι έχουν χαμογελαστές φωτογραφίες και εκφράζουν ενθουσιασμό ανάμικτο με αγωνία. Η κοινότητα αυτή στήθηκε, γιατί εκεί θα "μαζεύονται" οι ομάδες για το Online Summer Program, στο οποίο θα πάρω μέρος, αλλά έχουν πρόσβαση και όλοι οι "international students". Έχει και κάποια αρκετά κατατοπιστικά και λιγάκι τρομακτικά βιντεάκια σχετικά με την Ολλανδική ιδιοσυγκρασία και το Ολλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα. Προτείνω αυτό και αυτό, αν έχετε χρόνο για χάσιμο.
Κατά τα λοιπά, τελείωσα επιτέλους το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Και λέω "επιτέλους" όχι γιατί δεν μου άρεσε -κάθε άλλο- αλλά γιατί όσο έμενε ατελείωτο από τη μία δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ σε παραγωγικές δραστηριότητες και από την άλλη ένιωθα να με καλούν τα επόμενα αδιάβαστα βιβλία, που με περιμένουν να τα ξεζουμίσω.
Το άλλο άχρηστο πράγμα που έκανα αυτές τις μέρες ήταν να φτιάξω ανακυκλωμένο χαρτί. Μπορεί οι οδηγίες να λένε να το αφήσεις να στεγνώσει στον ήλιο και τέτοια, αλλά άμα το βάλεις για 3 ωρίτσες στο φούρνο (πάνω-κάτω και αέρας) στους 120 είναι μια χαρά. Το πρώτο που έφτιαξα ήταν πράσινο και αποτελούνταν από χαρτοπετσέτες, μερικές σελίδες Μητροπολιτικών Ιστοριών (είχα πάρει πάάάάρα πολλά τεύχη από εκείνο το πάρτι) και άρωμα τριαντάφυλλο Το επόμενο είχε χαρτοπετσέτες, κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρύφαλλο, Μητροπολιτικές Ιστορίες, κομματάκια χρωματιστής τσόχας. Αλλά νομίζω παρά βγήκε παρδαλό.
Α, έχω και καλά νέα από το Delft.. Στην αρχή πίστευα ότι είμαι πολύ έξυπνη που έκλεισα εισιτήριο για τις 17, ενώ 19-20-21 έρχονται και σε μαζεύουν από το αεροδρόμιο με πούλμαν και σε πάνε έξω από την πόρτα σου. Μετά κατάλαβα ότι είμαι βιαστική και έχω κάνει ακόμη μια παρορμητική βλακεία. Διότι δεν ήξερα αν θα μπορούσα να πάρω τα κλειδιά από το σπίτι μου πριν από αυτές τις τρεις μέρες "υποδοχής". Επίσης, λόγω μετακομίσεων, μετακινήσεων κλπ των "συνδέσμων" μου στο Delft, δεν υπήρχε και σίγουρο σπίτι για φιλοξενία. Παρ' όλα αυτά, ευτυχώς το συμβόλαιό μου αρχίζει 16 Αυγούστου κι έτσι, αν καταφέρω στις 17 να είμαι σε ένα μέρος που το λένε "International Office" πριν τις πέντε το απόγευμα (φτάνω Άμστερνταμ στη μία), θα έχω στέγη.
Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, έχω και τον πατέρα μου να με παίρνει τηλέφωνο για να μου πει ότι έπιασε ένα ψάρι 4,5 κιλά και μετά να με ρωτάει γιατί δεν τον πήρα τηλέφωνο, πριν απαντήσω στον κύριο Verde (διότι του απάντησα, ότι μετά το μπάχαλο που έγινε, ελπίζω να πάνε όλα καλά και να βρεθώ στο Hyperbody). Και να του είναι παντελώς αδύνατο να αντιληφθεί ότι αν ζητάω τη συμβουλή του για τα πάντα, δεν θα ανεξαρτητοποιηθώ ποτέ. Των ποτών. Πιστεύει ότι είναι θέμα εγωισμού, που φυσικά, "το έχεις πάρει από μένα, το καταλαβαίνω.". Τζίζους, σαμ μέρσι, πλιζ.

Για απόψε, το μενού έχει μια ρετρό, μελό, σκληρή (και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φανταστική) ιστορία:

Πολύ συχνά φανταζόμουν εκείνες τις μέρες ότι είχαμε κρυμμένα φτερά κι οι δυο και θα τα χρησιμοποιούσαμε είτε για να πετάξουμε ο ένας μακριά από τον άλλο, είτε για να επιστρέψουμε ο ένας στον άλλο. Μετά κατάλαβα ότι έχουμε μονάχα τα κουρασμένα μας μέλη να μας ταξιδεύουν και όχι ιδιαίτερο κουράγιο στην ψυχή. Ο αέρας ήταν κίτρινος και μύριζε πότε μούχλα, πότε θάλασσα του λιμανιού. Μια μυρωδιά ταγκή και δυσάρεστη, μα είχαμε μάθει να την αγαπάμε. Δε νύχτωνε ποτέ και όταν κοβόταν το ρεύμα -συχνά- δε μας ένοιαζε και τόσο. Μου άρεσε λίγο όποτε γινόταν αυτό. Γιατί τότε τραβούσε την προσοχή μου ο φάρος και σε σκεφτόμουν τους μήνες που ταξίδευες μακριά. Ήταν όμορφα όταν έλειπες, γιατί σε ένιωθα πιο μαζί μου από ποτέ. Κάθε φορά που επέστρεφες το σώμα σου είχε καινούριες πληγές. Χτυπήματα από ατυχήματα στο καράβι, καψίματα στα δάχτυλα από τα σχοινιά, μαχαιριές κάποιας δύστυχης σε κάποιο πορνείο που τρόμαξε για τη ζωή της όταν της έστριψες τον καρπό, σαν πήγε να σου πάρει το πορτοφόλι.. Όποτε ξαναγύριζες έπρεπε να σε ξαναγνωρίσω πάλι από την αρχή. Τα ζήλευα όλα εκείνα τα σημάδια σαν τρελή. Πνιγόμουν. Εγώ ήθελα να έχεις σημάδια στα δάχτυλα από το σκάλισμα στον κήπο μας και δέρμα ηλιοκαμένο από τις εκδρομές μας, όχι από τις βάρδιες στο κατάστρωμα. Ούτε κι εσύ με γνώριζες όμως κάθε φορά. Τα γράμματά μου έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν φτάνανε στο σωστό λιμάνι. Πότε πολύ νωρίς, πότε πολύ αργά, στα τέσσερα χρόνια ίσως να πήρες δυο. Κι εγώ έστειλα εκατοντάδες. Κι όλο μου έλεγες κάθε που βρισκόμασταν «έχεις αλλάξει». Κι εγώ απλώς χαμογελούσα, γιατί δε μου άρεσε να αλλάζω μακριά σου, μα δε γινόταν και αλλιώς. Θυμάμαι που σου άρεσε να με φωνάζεις Κλοντέτ κι ήθελες να σε λέω ναύαρχο. Σου φαινόταν πως έδινε αυτό λίγη λάμψη στη μιζέρια που μας περιέβαλε. Το πόσες κονσέρβες φάγαμε εκείνα τα χρόνια.. Θαύμα που δε χάσαμε δόντια και μαλλιά. Εσύ στα καράβια, αλλά κι εγώ στη στεριά. Μήπως υπήρχαν χρήματα για τίποτα άλλο; Ήξερες πως τα λεφτά που μάζευα ήταν από καλοθελητές κυρίους που θέλανε να «στηρίξουν» το καημένο το κορίτσι. Αλλά ποτέ δεν ρωτούσες. Είχες μόνο τη μανία την πρώτη φορά που ερχόσουν από κάθε ταξίδι, να με κάνεις μπάνιο ο ίδιος. «Να σε περιποιηθώ», έλεγες. Έτριβες, όμως τόσο δυνατά το σφουγγάρι στο κορμί μου, που καταλάβαινα πως ήθελες να ξεριζώσεις τα ξένα αγγίγματα από πάνω μου. Πολλές φορές έβαζες τόση δύναμη που μελάνιαζαν οι μηροί ή το στήθος μου, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν. Δε ρώτησες ποτέ που βρίσκω τα χρήματα και νομίζω πως αυτό που πιο πολύ σε πονούσε ήταν πως όλοι εκείνοι οι άντρες κοιμούνταν στο κρεβάτι μου, που όποτε ερχόσουν ήταν κρεβάτι μας. Τους άφηνα να περνάνε εκεί τη νύχτα, γιατί τους χρειαζόμουν. Είχα την αγκαλιά τους ανάγκη. Όπως είχες κι εσύ ανάγκη το σπιτικό φαγητό κάποιας Ιταλίδας κι ύστερα το σφιχτό κορμί μιας Αφρικανής, να ξεμουδιάσει το δικό σου σώμα. Αλλά όταν ερχόσουν και πηγαίναμε βόλτα στην προκυμαία και μου έδειχνες τους γλάρους –λες και δεν κοίταζα τους γλάρους μετρώντας τους ώσπου να έρθεις κάθε, μα κάθε, μέρα- δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά, Οι άνθρωποι εξαφανίζονταν και ήμασταν εσύ, εγώ κι ο κίτρινος αέρας, που μας έκανε από τότε κιόλας να μοιάζουμε με την κιτρινισμένη φωτογραφία που είμαστε σήμερα.

Υ.Γ.: Συγνώμη γι' αυτό. Φταίνε οι καταιγίδες και η έκλειψη Σελήνης.

Μια καστανιέτα-σκύλος, ένα μουσικό κουτί που παίζει το "that's what friends are for", το "Μουσική για Χαμαιλέοντες" του Τρούμαν Καπότε, μια ζυγαριά, το "Ο κινηματογράφος του απρόοπτου, 2 κείμενα για τις ταινίες του Ρένου Χαραλαμπίδη" του Andrew Horton, μια μαργαρίτα-ανεμιστήρας που συνδέεται με usb με τον υπολογιστή και πάρα πολλά παγωτίνια και πολλές μπύρες ήταν τα δώρα των γενεθλίων μου. Αλλά σίγουρα το μεγαλύτερο δώρο ήταν ότι ήταν όλοι εκεί (εκτός από εκείνους που μας τους στέρησε η μαμά-πατρίδα, καθώς δεν είχαν έξοδο χθες).
Ο Γ. και ο Σ., πραγματικοί κύριοι και ιππότες, ήρθαν λίγο νωρίτερα από την ώρα που είχαμε συμφωνήσει (8-8.30), καθώς ήταν οι υπεύθυνοι για το ψήσιμο. Άναψαν τη φωτιά και άρχισαν να ψήνουν με μεγάλη επιτυχία και πολύ καλό συγχρονισμό με τις αφίξεις των επομένων. (Α., Μ., Αλέξανδρος Χ., Α., Σ., Κ.). Φάγαμε σουβλάκια (οι πιο μερακλήδες τυλίξαμε και ένα δυο σε πίτα με τζατζίκι-ντομάτα, οι υπόλοιποι, σαρκοβόρα τέρατα, μόνο σάρκες), μετά παγωτό, πιο μετά πατατάκια με τζατζίκι. Ήπιαμε 8 λίτρα σανγκρία και μετά από ένα-δυο ποτάκια. Κατά τις 3 η Α. δεν την πάλεψε άλλο και πήγε να ξαπλώσει μέσα (οι υπόλοιποι ήμασταν ταράτσα). Κατά τις 3.30 έφυγαν και οι υπόλοιποι, πλην των Γ. και Σ., που κάθισαν για άλλο ένα ποτό, γλιτώνοντάς με έτσι από την κατάθλιψη της μαζικής αποχώρησης και βοηθώντας στο μάζεμα.
Η Κ. χθες έδωσε ρέστα με αποκορύφωμα την ιστορική ατάκα "..και νεκρούς ανασταίνει", που θα μείνει αλησμόνητη στους αιώνες των αιώνων. Εμείς ξέρουμε, κι αυτό αρκεί.
Ο Αλέξανδρος Χ. και η Μ. μου αποκάλυψαν ότι στην ταράτσα μας έχουμε κάτι λουλούδια που τα λένε μελάκια (νομίζω ότι μόνοι οι δυο τους τα λένε μελάκια), τα οποία, αν τους τραβήξεις τους στήμονες, έχουν στην άκρη μια σταγόνα μέλι.
Η Α., κατά τις 3 ήθελε να πει δυο κουβεντούλες με τη χελώνα, εκείνη όμως είχε ξεραθεί στον ύπνο. Σε αντίθεση με τον Φίλιππο Φουντούκη, που καθ' ότι τρωκτικό είναι νυκτόβιος, και έκανε μεγάλες χαρές όταν ο Σ. έπαιξε μαζί του κατά τις 4 το χάραμα. Τον είχαμε στο κλουβί του καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς, γιατί είναι ύπουλος και αθόρυβος και ζημιάρης (και κουνέλι).
Τα αγόρια στην αρχή της βραδιάς μας εγκατέλειψαν για να δουν λιγάκι μπαλίτσα, οπότε ήταν μια εξαίσια ευκαιρία για τα κορίτσια να σχολιάσουν ένα σωρό "ιναπρόπριετ" πράγματα με μια κάποια περιγραφικότητα και χωρίς ίχνος ντροπής. Οι γιούνισεξ συζητήσεις μας είχαν να κάνουν κυρίως με το να φέρνουμε σε δύσκολη θέση την Κ. και τον Σ., κάνοντας αδιάκριτες ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή, πράγμα που μας διασκέδαζε όλους. Ακόμη, η Σ. μας εξήγησε πόσο έντονα αντιλαμβάνεσαι ότι τα δημοτικά τραγούδια είναι πολύ μακάβρια όταν τα βλέπεις να "εμψυχώνονται" στη θεατρική σκηνή. Η Μ. ήταν ελαφρώς σιωπηλή όταν οι συζητήσεις αποκτούσαν ένα παραπάνω ενδιαφέρον, αλλά όπως μας εξήγησε, περνούσε ωραία "αλλά είμαι με το αγόρι μου και την οικογένεια του αγοριού μου (βλ. Κ.) και δεν μπορώ να εκφραστώ". Το σεβαστήκαμε. Ο Γ. είχε χορευτικές διαθέσεις (όπως πάντα, νομίζω), αλλά χόρευε όση ώρα έψηνε και μετά εξαντλήθηκε (και ψήθηκε). Γενικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η χθεσινή βραδιά είχε μια αβάσταχτα ευχάριστη ελαφρότητα (κοινώς, δεν θυμάμαι να συζητήσαμε ούτε ένα σοβαρό πράγμα).
Το σάουντρακ ήταν ο "Εν Λευκώ", πράγμα που από μόνο του αποδεικνύει πόσο έχουμε γεράσει. Και ως επιστέγασμα, έρχεται και το γεγονός ότι το απολαμβάναμε
Ήταν μια ωραία βραδιά.
Υ.Γ.: Πήρα δίσκους "Η Πεντάμορφη και το Τέρας" για το viewmaster που μου είχε χαρίσει ο BFF. Είναι μαγικό.
Υ.Γ.2: Ο Γ. πίστυε μέχρι χθες ότι ξέρω τα παιδιά 2-3 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι έτσι νιώθω από την τρίτη-τέταρτη φορά που βγήκα μαζί τους. Ε, και τώρα πια πάνε και 4-5 μήνες. Παλιώσαμε.
Υ.Γ.3: Σήμερα θα βγω για καφέ με την Jerry. Είναι ωραίο να γνωρίζεις κόσμο που σε διαβάζει και τον διαβάζεις :) (αυτό το γράφω σε περίπτωση που η Jerry αποδειχθεί η σχοιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι και εξαφανιστώ, να μπορεί κάποιος να πει στις αρχές από που να ξεκινήσουν την έρευνά τους :Ρ)

Υπάρχουν μερικά μικρά πραγματάκια που μπορούν να μας χαρίσουν μια στιγμιαία ψευδαίσθηση ευτυχίας: η μπάρμπεκιου σως, το νιρβάνα κάραμελ και το νιρβάνα μπανάνα-σοκολάτα, τα ντοκιμαντέρ και ύστερα τα μοντέλα που ξεμαλλιάζονται στο Σκάι (στο Αμέρικας νεξτ τοπ μόντελ). Αυτή τη στιγμή τα έχω όλα στο σπίτι μου, αλλά τα πρώτα περιμένω να τα μοιραστώ με τους φίλους μου το βράδυ.
Κατά τα λοιπά, θέλω να μεταφέρω μια ρήση που με τη σειρά του μου μετέφερε ο αδελφός μου: "υπάρχουν μονόκεροι, απλώς είναι κοντοί, χοντροί, βρωμεροί και τους λένε ρινόκερους". Οπότε μπορούμε είτε να ανακαλύψουμε το μονόκερο μέσα μας, είτε να απελευθερώσουμε το ρινόκερο μέσα μας και να κυλιστούμε στη λάσπη. Αν ήταν κανονικό καλοκαίρι θα πρότεινα το δεύτερο, αλλά η συννεφιά και η δροσιά είναι ευνοϊκές συνθήκες για πνευματική "εξύψωση".
Σήμερα μου ήρθε και το μέιλ για το Online Summer Program του TU Delft. Πριν την πρώτη Ιουλίου πρέπει να απαντήσουμε σε τέσσερις ερωτήσεις/φράσεις:
"περιμένω από τους καθηγητές μου να ενεργήσουν ως εξής:", "περιμένω από τους international φοιτητές να ενεργήσουν ως εξής:", "περιμένω από τους Ολλανδούς φοιτητές να δράσουν ως εξής:", "η βαθμολόγηση γίνεται με βάση...", "τα πρότζεκτ γίνονται με αυτό τον τρόπο:". Θέλουν, δηλαδή, να ξέρουν τι περιμένουμε από αυτούς. Νιώθω μια γλυκιά ανατριχίλα. Δεν μας είχαν μάθει ακριβώς έτσι εδώ..
Χθες έμαθα τι σημαίνει "naturalistic fallacy". Δυστυχώς δεν υπάρχει ελληνικό άρθρο στο Γουίκι και όσο ενδιαφέρουσα έννοια κι αν τη βρήκα, δεν έχω το κουράγιο να μεταφράσω.
Επίσης, χθες θεωρητικά έμαθα να λέω την ώρα στα Ολλανδικά. Πρακτικά, πάλι, όχι.
Ακόμη αποκαλύφθηκε ότι είμαι "Κριάρι". Είμαι, απλώς δεν το είχα συνειδητοποιήσει Ο όρος "κριάρι" είναι μια εύστοχη παρομοίωση, για τα άτομα που παίρνουν μια απόφαση και μετά τρέχουν προς αυτήν με το κεφάλι κάτω, με αποτέλεσμα, αν η απόφαση είναι τοίχος, να τσακίζουν το κρανίο τους στον τοίχο. Δεν είχα ιδέα ότι είμαι τέτοιο πράγμα, αλλά μου το εξήγησαν με παραδείγματα και κατάλαβα πόσο πολύ ισχύει, γιατί μετά άρχισα να σκέφτομαι κι εγώ και να εντοπίζω κι άλλα παραδείγματα από τη ζωή μου. Επίσης, το να είσαι "κριάρι", σε συνδυασμό με το να είσαι παρορμητικός (δηλαδή, εγώ) δεν είναι καθόλου καλό πράγμα. Διότι παίρνεις μια απόφαση παρορμητικά, πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι "ένστικτο" και μετά την ακολουθείς, νόου μάτερ γουάτ. Το καλό είναι ότι αυτό το στυλ "κριάρι" με βοηθά να απεγκλωβιστώ από καταστάσεις χωρίς πισωγυρίσματα Παράδειγμα: γνωρίζω μια κοπέλα. Παρορμητισμός. "Την αγαπώ, είναι η αδελφή ψυχή μου, είναι η καλύτερη στον κόσμο". Παρουσιάζει κάτι ψιλο-ψεγάδια. Κριάρι. "Έλα μωρέ, άνθρωπος είναι κι αυτή μπλα μπλα μπλα" (άπειρες προσπάθειες να δικαιολογήσω αδικαιολόγητες συμπεριφορές, για να συνεχίσω την πορεία που έχω χαράξει στο μυαλό μου). Νεκρός χρόνος. Ή καλύτερα "φάση ηφαίστειο σε αδράνεια". Και μετά πάλι κριάρι. "Ως εδώ, λυπάμαι, δεν μου κάνεις, αντίο". Το θέμα είναι ότι το θύμα της "κριαρικής" μου επίθεσης μπορεί όντως να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι εγώ συσσωρεύω μέσα μου θυμό ή απογοήτευση τόσο καιρό, γιατί πολύ δύσκολα εκφράζω τα πράγματα που με ενοχλούν ή με πληγώνουν. Νομίζω ότι τρεις άνθρωποι όλοι κι όλοι έχουν το "προνόμιο" να το πληροφορούνται σχετικά άμεσα, όταν κάτι με πειράζει. Και είναι οι τρεις πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου, πέρα από την οικογένεια. Αυτό που σε σώζει από το να τρώω διαρκώς τα μούτρα μου με αυτό το θανατηφόρο συνδυασμό χαρακτηριστικών, είναι το γεγονός ότι είμαι ένα ευπροσάρμοστο κριάρι. Δηλαδή, ας πούμε ότι κάνω μια επιλογή που αποδεικνύεται ότι δεν ήταν η καλύτερη. Δεν λέω "πάει αυτό ήτανε, το διάλεξες, τώρα θα το λουστείς". Όχι. Λέω "χμ, μαλακία επιλογή. Αλλά σίγουρα θα έχει κάποια καλά σημεία που να μπορώ να τα αξιοποιήσω". Και όταν τα εντοπίσω, τότε έχω βρει πάλι το δρόμο και τρέχω προς τα 'κει (ναι, σαν κριάρι). Φαντάζομαι ότι όλα αυτά σας είναι παντελώς αδιάφορα, αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι τόσο καθυστερημένοι όσο εγώ που στα 25 τους ή και αργότερα, να μην έχουν συνειδητοποιήσει πράγματα για τον εαυτό τους, οπότε θα έχω κάποια ηθική υποστήριξη :Ρ. Είναι πολύ σημαντικό πάντως να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και να ακούμε τους γύρω μας: τις προτάσεις τους, τα σχόλιά τους για εμάς, τις παρατηρήσεις τους. Δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν έχεις παθιαστεί με ένα αντικείμενο ή ένα άτομο, να ακούς πράγματα που δεν σου αρέσουν, αλλά είναι σημαντικό να το κάνουμε, γιατί έτσι μπορεί τελικά να καταλήξουμε πιο ευτυχείς (αυτά τα γράφω για να τα διαβάζω εγώ, διότι έχω τρομερή δυσκολία εμπέδωσης).
Επίσης, έμαθα ότι έχω την Λίλιθ στον Ταύρο, τρεις πλανήτες στον Καρκίνο, μόνο ήλιο στους διδύμους και ωροσκόπο Υδροχόο, οπότε είμαι και αστρολογικά τρελή, τεκμηριωμένα και παρακαλώ, κρατείστε αποστάσεις ασφαλείας, διότι έχει και έκλειψη η Σελήνη το Σ/Κ και μπορεί να γίνω και βαμπίρ ή λυκάνθρωπος ή κάτι τέτοιο.
[έχω απόλυτη επίγνωση ότι είναι επιεικώς απαράδεκτο να γράφω ένα ποστ για την αυτογνωσία, που τελειώνει με ζώδια και μάλιστα αυτό να είναι το επόμενο από ένα ποστ που μιλούσε για την διαδραστική αρχιτεκτονική, αλλά η ζωή είναι μικρή κι εγώ παρορμητική, οπότε, να, το έκανα]

Spoiler Alert.
Camille (2009): Κορίτσι αγαπάει αγόρι. Το αγόρι είναι ψιλοκαθίκι και με αναστολή. Μικροκακοποιός. Το κορίτσι όμως πιστεύει στο αγόρι. Το αγόρι δεν πιστεύει τίποτα. Ούτε στον εαυτό του, ούτε και σε τίποτα άλλο. Το κορίτσι πιστεύει στη δύναμη της αγάπης. Παντρεύονται, γιατί το κορίτσι είναι ανηψιά του δεσμοφύλακα του αγοριού και το αγόρι θέλει να κάνει τη ζωή του λίγο πιο εύκολη. Ξεκινάνε για μήνα του μέλιτος στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Στο δρόμο τρακάρουν. Το κορίτσι σκοτώνεται. Αλλά αγαπάει το αγόρι και νιώθει ότι το αγόρι την χρειάζεται και έτσι, ενώ είναι νεκρή, πιστεύει ότι δεν είναι. Το αντιλαμβάνεται το αγόρι, γιατί εκείνη σταδιακά αρχίζει να μυρίζει και να της πέφτουν τα μαλλιά και είναι κάπως χλωμή. Η αστυνομία αρχίζει να ψάχνει το αγόρι, γιατί μες τον πανικό του είπε ότι σκότωσε το κορίτσι (γιατί το τρακάρισμα έγινε μετά από καυγά). Και καταλαβαίνει ξαφνικά ότι η αγάπη του κοριτσιού έχει όντως δύναμη και την εκτιμά. Και μετά την ερωτεύεται. Και μετά σκοτώνεται και μετά το σκάνε κι οι δυο μαζί πάνω σε ένα μπλε άλογο, που είναι επίσης πεθαμένο, αλλά δεν εξαφανίζεται, γιατί αγαπά τον ιδιοκτήτη του και νιώθει ότι ο ιδιοκτήτης του το έχει ανάγκη. Έχουμε, δηλαδή, μια ταινία με τρία πτώματα στο τέλος, που εγώ όμως τη βρήκα τρομερά αισιόδοξη και αυτή η Camille είναι ένα πραγματικά υπέροχο πλάσμα.

Από δω και κάτω μπορείτε να διαβάσετε και όσοι δεν έχετε δει το Camille.
Την προτείνω την ταινία. Ξέρω ότι πολλοί θα με βρίζουν. Δεν είπα ότι είναι κανένα αριστούργημα, αλλά είναι ρομαντική με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο, κι επιπλέον, την πιστεύω. Ναι, είμαι τόσο κορίτσι μερικές φορές.

Κατά τα λοιπά, σήμερα νιώθω πολύ ανάλαφρη, γιατί έστειλα ένα μέηλ σε έναν από τους καθηγητές του Hyperbody, για να του φέρω απ' έξω απ' έξω το γεγονός ότι δεν ξέρω το Χριστό μου από 3d προγράμματα και να δω πώς θα το πάρει. Ε, το πήρε πάρα πολύ καλά. Κατ' αρχάς μου απάντησε μέσα σε 20 λεπτά. Και ύστερα μου είπε ότι αυτό που μετράει είναι οι ιδέες και όχι το software και τα computer skills και να μην ανησυχώ για τίποτα. Είπε πώς θα μας τα μάθουν όλα εκεί και επιπλέον ότι αυτά που θα μάθω στο συγκεκριμένο Msc είναι πολύ πέρα από skills (που μου διευκρίνισε -μέσα σε παρένθεση, όπως κάνω εγώ τώρα-ότι για εκείνον δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα από μόνα τους). Ομολογώ ότι ξαλάφρωσα κατ' αρχάς και ενθουσιάστηκα με την αντιμετώπιση εκ των υστέρων. Μετά βρήκα μερικά ακόμη βίντεο με εργασίες από το συγκεκριμένο Msc και ομολογώ ότι όταν μου τα έστελνε ο αδελφός μου τρία χρόνια πριν, του έλεγα ότι αυτά είναι "τεχνοκρατικά παπατζιλίκια", αλλά τώρα πολύ χαίρομαι που θα τα μάθω. Αυτό εδώ για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ο σκελετός ενός κτιρίου που αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ χώρους, "πραγματικά κτίρια" να προκύπτουν μέσα από αυτούς τους πειραματισμούς, αλλά είναι πολύ ωραίο το ότι ο "χώρος" αντιδρά με το που ο άνθρωπος τον πλησιάζει ή απομακρύνεται (αν βαρεθήκατε να δείτε τα βίντεο δεν καταλαβαίνετε τι λέω, αλλά σας δικαιολογώ απόλυτα). Είναι ανθρωποκεντρικό επί της ουσίας, νομίζω. Είχα ένα κάποιο άγχος που θα βρεθώ ξαφνικά να σχεδιάζω χώρους αλληλεπιδραστικούς, γιατί όλοι ξέρουμε ότι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορέσω να το αξιοποιήσω στην Ελλάδα. Είναι όμως κάτι πολύ ενδιαφέρον που μου ανοίγει τις πόρτες για το πεδίο της έρευνας, και πέρα από το συγκεκριμένο εργαστήριο, υπάρχουν στο πρόγραμμα σπουδών μου και ένα σωρό άλλα, πιο "κλασσικά" μαθήματα, που αντιλαμβάνομαι τι είναι με την πρώτη ματιά. Είναι κρίμα όλα αυτά τα συστήματα με τους αισθητήρες και τους μηχανισμούς να χρησιμοποιούνται σε καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις και να μην βρίσκουμε έναν τρόπο να αφομοιωθούν στην αρχιτεκτονική. Αρχικά φοβόμουν ότι θα είχα να κάνω με "folding" (βλ. "κυματιστά" κτίρια της ακατανόμαστης ή του Γκέρυ), αλλά διαβάζοντας το μπλογκ της σχολής και παρατηρώντας τη λογική πίσω από τις φαινομενικά "διαστημικές" εργασίες στο συγκεκριμένο εργαστήριο, δεν νιώθω τρομαγμένη.
Τα βιβλία που βλέπετε στη φώτο είναι βιβλία που ξέθαψε ο πατέρας μου από κάθε γωνιά του σπιτιού και έχουν να κάνουν με ρομποτική και μηχανική, μέχρι και με σπέσιαλ εφέ.. Δεν ξέρω κατά πόσον θα μου φανούν χρήσιμα, πάντως είναι κιτρινισμένα και μυρίζουν παλιό χαρτί και τα συμπαθώ. Ο δε αδελφός μου, ο οποίος είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και ειδικεύεται στα φράκταλς και τη βιοϊατρική, μου έστειλε με τη σειρά του ένα εκατομμύριο pdf με τίτλους όπως: "Cytoskeletal Mechanics", "Biomechanics, principles and applications", "Nanofabrication". Κατά μία έννοια, επειδή έχει πολύ να κάνει το Hyperbody με βιολογικές μορφές, αυτό που λέμε "οργανικά πρότυπα" (βλ. Gaudi, πρωτοπόρος στη μίμηση βιολογικών προτύπων), μπορεί να μου είναι χρήσιμα. Επίσης, ο Ν. μου έστειλε ένα σύγγραμα με τίτλο "Special Structures", που έχει να κάνει με κελύφη και δικτυώματα και τα λοιπά.
Εδώ και εδώ μπορείτε να χαζέψετε τις φάτσες των μελλοντικών διδασκόντων και στηριγμάτων μου. Με τρομάζει λίγο ο Ινδός κύριος, με την έννοια ότι φαίνεται έτοιμος να αρχίσει να αιωρείται, γιατί ξέρει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε. Και ο κύριος Oosterhuis, αν και ιδιαίτερα γοητευτικός για την ηλικία του, νομίζω ότι θα είναι πολύ αυστηρός και λίγο κακούλης. Αναρωτιέμαι βέβαια πόσο συχνά θα εμφανίζεται, διότι έχει δικό του γραφείο και φαίνεται να είναι πολύ μπίζι. Υποθέτω ότι θα έρθει την πιο ακατάλληλη στιγμή. Στην πρώτη μου παρουσίαση, όταν θα πεθαίνω από τρακ και θα έχει σκεφτεί ένα πολύ ωραίο, ειρωνικό σχόλιο, το οποίο θα πει στα Ολλανδικά και αφού γελάσουν όλοι οι Ολλανδοί φοιτητές εις βάρος μου, μετά θα το πει και στα αγγλικά, για να μπορέσουν να το χαρούν και οι ιντερνάσιοναλ (μην βιαστείτε να με παρηγορίσετε. Αν το πίστευα στ' αλήθεια, δεν θα είχα κουράγιο να αυτοσαρκαστώ. Θα λιποθυμούσα. Σήμερα κατακλύζομαι από κύματα αισιοδοξίας).
Υ.Γ.: Νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο που είμαι συνονόματη με τον Alex de Large. Πότε-πότε νιώθω μια ταύτιση μαζί του (με το κάπως ευαίσθητο νευρικό του σύστημα, συγκεκριμένα).