Σήμερα έχω απαίσια διάθεση, νομίζω είχε έκλειψη σελήνης χθες, δεν ξέρω, μπορεί να το βγάζω κι απ' το μυαλό μου.
Έφυγε ο αδελφός μου για εράσμους στο Μόναχο το μεσημέρι, γυρίζει τέλη Αυγούστου, εγώ φεύγω για Ολλανδία μέσα Αυγούστου, κάπου τα Χριστούγεννα θα ξαναβρεθούμε λογικά :(
Η Α. φεύγει για Πρέβεζα.
Η Σ. έφυγε σήμερα για Λάρισα.
Ο Σ. θα έρθει από Λονδίνο απόψε το βράδυ, αλλά αύριο φεύγει για Βελβεντό και μάλλον θα τον δω από βδομάδα, όσο προλάβω.
Δεν πρόλαβα να χαιρετήσω τον αδελφό μου όπως ήθελα.
Τώρα, όχι μόνο θα μένω με τους δικούς μου (διότι το βρήκα καφρίλα, να μετακομίσω επάνω, στον αδελφό μου, για τέσσερις μήνες, είναι σα να λέω "δεν σας αντέχω δευτερόλεπτο" και το βρίσκω άκομψο), αλλά θα είμαι και "μοναχοπαίδι, πράγμα που ποτέ δεν ήταν φαντασίωσή μου.
Νιώθω σα να μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Θα μου περάσει.
Πήγα για έναν καφέ στο Hoxton με την Κ. από το γραφείο, που ήρθε να μας δει, αλλά και πάλι δεν βελτιώθηκε η κατάσταση, διότι και η Κ. δεν πέταγε ακριβώς από τη χαρά της.
Αύριο δεν θα πάω γραφείο. Θα αφοσιωθώ στο να γίνω το χαζοχαρούμενο πλάσμα που είμαι κανονικά. Ελπίζω να το πετύχω.

Χθες. Ξύπνημα με απίστευτη κούραση από το ξενύχτι του Σαββάτου γύρω στις 2 (άλλαξε κι η ώρα, δε φταίω). Εφημερίδες στο σημείο του σαλονιού που το χτυπάει ο ήλιος. Σοβαρές σκέψεις σχετικά με το αν θα άξιζε ή όχι να σύρω το σάπιο τομάρι μου στον Ειλισσό, για ταινία. Σοβαρές σκέψεις για το ότι οι Κυρικές δεν πρέπει να είναι ένας πρόλογος της Δευτέρας, αλλά αυθύπαρκτες και με δικό τους νόημα. Σύρσιμο μέχρι το ντουζ. Στραβωμένη φάτσα από νύστα και κούραση. Έξοδος από ντουζ. Επιλογή ρούχων, σκέψεις: "δεν την παλεύω μια, που είναι το καρό μου πουκάμισο;". Το πανάρχαιο καρό πουκάμισο είναι το ρούχο που με κάνει να νιώθω παντού ότι είμαι σπίτι (υπάρχει και ένα γκρι πουλόβερ που κάνει το ίδιο). Δεύτερες σκέψεις: "ψόφησα από το κρύο την άλλη φορά. Να θυμηθώ να κάτσω πίσω. Πουλόβερ.". Καινούριο σχεδιάγραμμα γιατί δεν άντεχα να χαθώ και να περιπλανιέμαι. Μετρό μέχρι Σύνταγμα. Απόρριψη της απόφασης να πάω περπατώντας. Ταξί. Ταξιτζής που δεν ήξερε το δρόμο και μου ζήταγε τα ρέστα. Βρισίδια από μέσα μου. Οκτώ παρά πέντε, Ειλισσός. Α. και Σ. στην πόρτα. Χαμόγελα, γαλλικός σκέτος, κάπως καλύτερα.. Αυτή τη φορά παρατήρησα το κτίριο καλύτερα. Πανέμορφο. Πραγματικά. Και όταν βρήκα και την πιο γαμάτη θέση (δε λέω πια είναι, φοβάμαι μη μου τη φάνε), δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση ή το σκοτάδι, αλλά ένιωσα σαν γατί στο καλάθι του. Είδαμε αυτή την ταινία. Πήρα την Α. με το που τελείωσε, μήπως ήταν σπίτι, να περνούσα από κει. Δεν ήταν. Μαζευτήκαμε όλοι στο μέσα δωμάτιο και συζητήσαμε για το τι έγινε στην ταινία (ναι, δεν είναι προφανές). Καινούρια πρόσωπα, μερικές κοπέλες ηθοποιοί, χαριτωμένες και εκφραστικότατες, δυο-τρια παλικάρια. Κουβέντα που τράβηξε ώρα, και συνεχίστηκε στο Οντεόν (δεν παίρνω κι όρκο για το όνομα, μπορεί να το έβγαλα κι απ' το μυαλό μου). Και αυτή τη φορά εμφανίστηκε ένα πραγματικό γατί και κούρνιασε στην αγκαλιά μου για χάδια, για να με προδώσει λίγο αργότερα και να κοιμηθεί στην αγκαλιά του Α. με το κεφάλι της στο πόδι του άλλου Α., σωστή αχάριστη κυρία.
Γύρισα σπίτι ακόμη πιο πτώμα απ' όταν είχα φύγει. Δεν αντιστάθηκα και πάλι άνοιξα τον υπολογιστή, χάνοντας κι άλλον ύπνο, αλλά χαλάλι χωρίς συζήτηση.
Πήγα το πρωί στο γραφείο από Ομόνοια, πήρα μια κασερόπιτα και έναν καπουτσίνο, να πάρω τα πάνω μου. Ήμουν σίγουρη ότι θα κοιμόμουν όρθια με το που θα με έβαζαν μπροστά στον υπολογιστή. Ευτυχώς έκανα μακέτα, και κάπως ξύπνησα.
Ύστερα πέρασε ο Τ. να μας δει, τον απήγαγα και πήγαμε για καφέ στους Διόσκουρους και μετά πήγα από την Α., γιατί έπρεπε να με κατευνάσει διότι δεν ξέρω αν έφταιγε ο φραπές, αλλά τσίτα τα νεύρα μου!
Γύρισα σπίτι πριν λίγο και είδα με πολλή χαρά και κρυφό καμάρι (καλά, προφανώς όχι και τόσο κρυφό), ότι πλέον το όνομά μου φιγουράρει δίπλα στην λέξη "team" σε πρότζεκτ του γραφείου. Ένιωσα λιγάκι αρχιτεκτόνισσα, ωραία ήταν.
Τώρα πιστεύω θα πέσω νεκρή στο κρεβάτι.

Χθες: ποοοοολυύ μεγάλη σε υποκειμενική διάρκεια μέρα.
Πρωί, καφές με τον Ρ., οδηγίες ζωής, όπως πάντα, μερικές από τις οποίες ήταν:
1.Μπορείς να μείνεις σε πλωτό σπίτι στην Ολλανδία (βάρκα, κοινώς, σκεπαστή), αλλά θα πρέπει να φτυαρίζεις κάρβουνο για να ζεστάνεις το νερό και το χειμώνα θα κάνει κρύο
2.Μην μπλέξεις με τους διάφορους ξένους, κάνε παρέα με Ολλανδούς, να ζήσεις τη χώρα και τη νοοτροπία της
3.Ψάχνε διαρκώς φτηνά εισιτήρια για ταξίδια γύρω γύρω
4.Ξέφυγε από την ελληνική νοοτροπία που λέει "διαβάζω δυο μέρες για να περάσω το μάθημα" και παρακολούθησε τα μαθήματα, για να μάθεις, αλλιώς δεν θα περνάς.
Βέβαια αυτή η τελευταία συμβουλή δεν ήταν κάτι ξένο σε μένα, γιατί έτσι κι αλλιώς έξι χρόνια ζούσα στη σχολή.
Μετά τον καφέ με τον Ρ., πήγα στην Πλάκα, όπου ήταν για καφέ η Α. με την Κ. και πήγαμε περπατώντας Θησείο (πολύ ωραία μέρα, πολύ ωραία βόλτα, ήλιος, καινούρια γυαλιά ηλίου, λευκό φανελάκι, χαλαρό τζινάκι, αθεράπευτα καλοκαιρινή και τέτοια) κι από κει πήραμε ταξί για να πάμε στο σπίτι της Σ., όπου ήταν και η άλλη Κ. και κάναμε την πρώτη μας συνάντηση για ένα αρχιτεκτονικό μπλογκ που σκοπεύουμε να ξεκινήσουμε. Ήπιαμε και μερικά κρασιά για να το γιορτάσουμε, είχαμε φάει και κάτι πιττόγυρα πριν και κοντεύαμε να πεθάνουμε, διότι αδυνατούσαμε να τα χωνέψουμε, φάγαμε και κάτι σοκολάτες στα καπάκια. Η Κ. κάποια στιγμή πήγε σπίτι. Εμείς περιμέναμε να έρθει ο φίλος μας ο Σ., ο οποίος μένει κάτω απ' την Σ, που είχαμε να τον δούμε μήνες. Ήρθε, τα παμε, και μετά τράβηξα τα κορίτσια στο Ντόλτσε, στα Άνω Ιλίσια, διότι έπρεπε να πειστεί η καινούρια μου παρέα ότι έχω όντως φίλες και δεν το βγάζω απ' το μυαλό μου αφενός, και αφετέρου, να γνωρίσουν οι φίλες μου τους καινούργιους μου φίλους. Στο Ντόλτσε είχε πάρτυ, έπαιζε ο Παπασπυρόπουλος, μέσα γινόταν χαμός από ζέστη και πολύ δυνατή μουσική. Αλλά δεν μας απασχολούσε, γιατί καθόμασταν απ' έξω και ήταν μια χαρά άνετα, ούτε πολύ κρύο, ούτε τίποτα.
Γύρισα σπίτι γύρω στις 5.30 με την καινούρια ώρα, είπα μια καληνύχτα στην Ολλανδία και έπεσα για ύπνο.
Μαθαίνω ότι όντως ισχύει σύμφωνα με στατιστικές ότι οι Ολλανδοί είναι οι πιο ευτυχισμένοι Ευρωπαίοι, και δεν είναι απλά μια γενική αίσθηση (και μη μου αρχίσετε τα αστεία για το χόρτο, διότι είμαι αλλεργική στα κλισέ :Ρ).
Α, το 'πα; Δεν το 'πα! Καλοκαιριάζει!
Υ.Γ.: Σήμερα ήταν να ξεκινήσουμε με μια ερευνητική "εκδρομή" τις κινήσεις για το μπλογκ, αλλά τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια.. :/ Από βδομάδα.

Αυτή θα είναι μια μεγάλη ανάρτηση. Γιατί χθες ήταν μια μεγάλη μέρα για μένα.
Πήγα στο γραφείο το πρωί, με χαρά διεπίστωσα ότι ο Πούλι ξανάρχισε να κελαηδάει. Πέρασα τη μέρα μεταφράζοντας κάτι τεχνικές προδιαγραφές από τα αγγλικά στα ελληνικά και κάνοντας refresh στο mail μου, μην πιστεύοντας όμως ότι θα έρθει αυτό που περίμενα, δηλαδή η απάντηση από το TU DELFT. Με παίρνει κάποια στιγμή τηλέφωνο η Α., να κανονίσουμε για το Μπενάκη το βράδυ, κάνω ένα refresh, έρχεται ένα μέηλ, που με βοηθά να περάσω λίγο την ώρα μου καθώς καλούμαι να βάλω στη σειρά τους μήνες του χρόνου με σειρά προτίμησης. Κάνω ένα refresh, mail από το Delft. Άγχος, κρύος ιδρώτας κανονικά. Σαν αστραπή περνάνε από μπροστά μου όλα τα πιθανά σενάρια εξέλιξης της ζωής μου αν και αν δεν. Και το ανοίγω. Και με πήραν.
Με πήραν;
Με πήραν.
Δηλαδή, πραγματικά, με πήραν;
Τηλέφωνα με τη σειρά που έγιναν: στην Α., στον Ν., στους γονείς μου, στη Σ.
Μετά κάτι έπαθα και σκεφτόμουν την Α. και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρω άλλον τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μου ποτέ και τι θα γίνει άμα έρθουν μέρες που θα είμαι μόνη μου στην Ολλανδία και θα χουν πάει όλα σκατά; Αφού μόνο η Α. ξέρει να λέει και να κάνει πράγματα για να με ανακουφίζει και να κάνει τη ζωή μου καλύτερη. Ξέρει πότε να δρα, πότε να παρατηρεί, πότε και με πόση ένταση να προειδοποιεί. Ξέρει πότε να με πάρει αγκαλιά, πότε να με μπουγελώσει με νερό, φτύνοντάς το πάνω μου. Ξέρει πότε την παίρνει να μου πετάξει πράγματα για να εκτονωθεί και ξέρει να ακούει με τις ώρες. Και τα ακούει όλα πραγματικά.
Αφού καθόμουν σαν το βλάκα στο μπαλκόνι και σκεφτόμουν "Φοβάμαι", "Είμαι ευτυχισμένη", "Και τώρα τι;" όλα με τη σειρά, αποφάσισα ότι έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά.
Είχαμε ραντεβού στις 8 παρά τέταρτο με την Α. και τη Σ. στο Γκάζι. Έφυγα από τη δουλειά στις 6.30 και κατέβηκα Σύνταγμα. Πήγα περπατώντας από Σύνταγμα μέχρι Γκάζι, περνώντας από Ερμού, Μοναστηράκι, Θησείο. Έδωσα πέντε ευρώ σε έναν μουσικό του δρόμου από τη χαρά μου, και ήταν τραγική σκηνή, γιατί έπαιρνε το πεντάευρο ο αέρας και το άφηνα πάλι πάνω στη θήκη της κιθάρας και το ξαναέπαιρνε ο αέρας μέχρι που ο άνθρωπος σταμάτησε να παίζει γελώντας, το έβαλε στην τσέπη του και με ευχαρίστησε με ένα γλυκύτατο χαμόγελο.
Στο Θησείο, έφαγα ένα σουβλάκι πίτα γύρο πατάτα ντομάτα τζατζίκι κρεμμύδι και περπατώντας προς Γκάζι πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου που είναι στην Αγγλία και το είχε κλειστό, τον Γ., τον Ρ., τον άλλο Γ. να μοιραστώ τη χαρά μου.
Όταν μαζευτήκαμε με τα κορίτσια της κοίταξα λίγο λες και τις έβλεπα μέσα από το αεροπλάνο ήδη και κάπως ζορίστηκα.
Πήγαμε στο Μπενάκη, ωραιότατα, όλοι οι αρχιτέκτονες μαζεμένοι, και δώστου φουλάρι, και δώστου χρωματιστό καλσόν, και δώστου σακάκι με μπάλωμα στους αγκώνες, και δώστου κοκάλινο γυαλί, και δώστου χρώμα στα πουκάμισα. Πολλές ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες, πολλές τραβηγμένα εκκεντρικές, μερικές (λίγες) παντελώς αδιάφορες, δύο έγκυες και ένα μωρό σε καροτσάκι. Και μετά τα τσάμπα κρασιά, ο κόσμος άρχισε να ανεβαίνει τη ράμπα, για να φτάσει στην έκθεση. Καθόμουν απέναντι ακριβώς από την όψη της ράμπας και ήταν σα να βλέπεις όλους τους αρχιτέκτονες να ανεβαίνουν το Γολγοθά. "Η ζωή τραβάει την ανηφόρα". Βοηθούσε και η μουσική (που δεν ξέρω ποιός την έβαζε, αλλά πολύ μου άρεσε). Είδαμε κι εμείς την έκθεση, αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό, θα πω μόνο ότι μετά ήπιαμε κι άλλα κρασιά και όχι απ' τη χαρά μας.
Ύστερα ψάχναμε ένα μαγαζί στο Γκάζι, καταλήξαμε στο Fantaseed, στο οποίο έχω περάσει μια άθλια βραδιά στο παρελθόν και δεν ήμουν πολύ θετική, κατέληξα ότι όντως δεν μου αρέσει καθόλου, αλλά δε με ένοιαζε γιατί μιλούσα με την Σ. και την Α. και περνούσα καλά, αν και τα θέματα που συζητούσαμε ήταν λίγο βαριά.
Ύστερα μας τηλεφώνησε η Κ. και πήγαμε να την βρούμε στο Νηπιαγωγείο, το οποίο το καλοκαίρι πολύ μου αρέσει, χθές είχε άπειρο κόσμο και λίγο ζορίστηκα. Αλλά συναντήσαμε γνωστούς από Ξάνθη και ήταν σουρεαλιστικά
Πάρα πολύ αλκοόλ.
Πήραμε βρώμικο εκεί απ' έξω, το πληρώσαμε 5 ευρώ και το λουκάνικο δεν είχε καν ζεσταθεί καλά, αλλά το τσακίσαμε.
Μετά η Σ. πήρε ταξάκι για το σπίτι της κι εγώ με την Α. πήγαμε να κοιμηθούμε σπίτι της, όπου πάω να ξαπλώσω στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και βλέπω ανοιγμένο το τεύχος με τα ποιήματα μου. Και από μέσα μου λύγισα. Διότι αυτή η χριστιανή με τρώει στη μάπα εκατό χρόνια, ξέρει τα άτομα για τα οποία έχουν γραφτεί αυτά τα ποιήματα, καταστάσεις γελοίες και τραγικές, ξέρει πόσο ό,τι να 'ναι άτομο είμαι και παρ' όλα αυτά παραμένει αναγνώστριά μου. Παρά τη συγκίνηση, το αλκοόλ και η κούραση υπερίσχυσαν και κοιμηθήκαμε ξερές.
Το πρωί πήγαμε για καφέ στο Μοναστηράκι, στη Μισυρλού, όχι από επιλογή, αλλά γιατί ήταν το πρώτο άδειο που βρήκαμε.
Περπατήσαμε μέχρι το μετρό της Ακρόπολης και στο δρόμο είδαμε ένα ζευγάρι με μπερέ, φουλάρια, αθεράπευτη γοητεία και ανεμελιά και ο νεαρός και η κοπέλα και δυο πανέμορφα σκυλιά δίπλα τους, καρτ' ποστάλ σκέτη, και γυρίζει η κοπέλα και δίνοντας ένα κομμάτι τυρόπιτα στον ένα σκύλο, του λέει "Έλα Cohen, φάε!". Δηλαδή, Cohen; Κι ο σκύλος ασορτί με όλο το στύλ;! Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, εγώ και η Α. αναφωνούμε "Μα τι υπερβολήήήήή..".
Δεν έχω ιδέα πώς νιώθω που θα ζήσω για δυο χρόνια στην Ολλανδία. Αφήστε με να το εμπεδώσω πρώτα και τα ξαναλέμε.

Χθες πήρα την Α. τηλέφωνο, αν ήθελε να ρθει για ποτό, γιατί θα πήγαινα απ' τον ΕμΤζι να βρω τον Α. και τον Α.. Αλλά μου είπε "είμαι κομμάτια ρε Α.". Αηδία έχω καταντήσει!
Σήμερα σταμάτησα να ασχολούμαι με έναν διαγωνισμό, όπου πραγματικά κολυμπούσα στον ωκεανό, και άρχισα να μεταφράζω ένα brief, από τα αγγλικά στα ελληνικά, πράγμα που φαίνεται να είμαι η μόνη που το απολαμβάνει.
Αύριο η Α. με κάλεσε στο μουσείο Μπενάκη, για τα εγκαίνια της έκθεσης του διαγωνισμού του Μεταξουργείου, και πολύ χαίρομαι που θα πάμε, διότι είναι ωραίοι για χάζεμα οι αρχιτέκτονες, από το ντύσιμο, μέχρι το τουπέ, τις γκριμάτσες αποδοκιμασίας, που νομίζουν ότι κανείς δεν παρατηρεί, το αλληλοθάψιμο και τις εξάρσεις ενθουσιασμού και αλληλεγγύης.. Μετά μπορεί Φριτζήλα (μουαχαχαχα, το προηγούμενο ποστ μου έπιασε τόπο), μπορεί απλώς για πολλά πολλά πολλά ποτά.
Χθες, την ώρα που πήγαινα προς Μαβίλη, τελείωνε κάποια παράσταση στο Μέγαρο. Μ' αρέσει πάρα πολύ που βλέπεις κυρίες με γούνες, ηλικιωμένα ζευγάρια ντυμένα ασυναίσθητα ασορτί, αγοράκια που ακούνε μέταλ αλλά παίζουν βιολί, σκυλούδες που τις τράβηξε εκεί το αμόρε, νέους που απλώς διψάνε για κάτι διαφορετικό. Γενικά μ' αρέσει να χαζεύω πλήθη και όσο πιο ανομοιογενή, τόσο το καλύτερο.

Χθες. Χθες ήμουν στο γραφείο μόνη με την Β., η οποία προσπαθεί να γεφυρώσει το πολιτισμικό χάσμα Ελλάδας-Αυστραλίας, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, καθώς της είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει πώς λειτουργούν οι Έλληνες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Όταν, δε, μπαίνει στη μέση και το ερωτικό, χάος! Πέρασε λοιπόν όλη η μέρα με εμένα να κάνω photoshop και μια φωνούλα να ακούγεται από το πλάι κάθε τόσο "and what does it mean when a greek boy..... I am confuuuuuuuseeed.. I don't understaaannndd...".
Μετά πήγα για ένα κρασί σε ένα μέρος που δεν θυμάμαι καθόλου πως το λένε, και είναι κρίμα, γιατί ήταν ωραία, και μετά στο MG, όπου ήταν όλη η όμορφη παρέα του ποστ της προηγούμενης Κυριακής και όπου ήρθε κι ο αδελφός μου για ένα ποτό. Χάρηκα, γιατί μ' αρέσει να γνωρίζει τους φίλους μου και να τον γνωρίζω στους φίλους μου, ειδικά όταν αυτοί δεν είναι κορίτσια (οπότε κάτι παθαίνει, μπαίνει ο διάολος μέσα του και δεν μπορεί να κάτσει ήσυχα). Έφαγα και ένα γιγαντιαίο "βρώμικο", που πραγματικά δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν να χώρεσε στο στομάχι μου, αλλά ήταν φανταστικό παρ' όλο που-ή ακριβώς επειδή- είχε μέσα όλο το σύμπαν ανακατεμένο. Σπανίως τρώω μετά τα ποτά, αλλά όποτε το κάνω, το απολαμβάνω πολύ. Θυμάμαι και κάτι κοτόσουπες και κάτι μακαρονάδες με κιμά στο Τούνελ και στον Αχνό στην Ξάνθη, ωραία ξημερώματα.
Ακόμα, ο Ν. απ' την άλλη άκρη της Ευρώπης με ενημέρωσε ότι την Τετάρτη στο Αλάβαστρον έχει Φριτζήλα-Σκανδάμη, όπου θα ήθελα τρομερά να πάω, αλλά αφού αυτός λείπει, δε νομίζω να βρεθεί άλλος άνθρωπος να έρθει μαζί μου, χωρίς να θεωρεί ότι θυσιάζεται, και δεν είναι καλό πράγμα οι ανθρωποθυσίες
Έχω αρχίσει να βελτιώνομαι τρομερά με τα ονόματα. Νομίζω βρίσκω πλέον τρόπους να τα συνδυάζω και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα φτάσω στο σημείο να μην χρειάζεται να δηλώνω εκ των προτέρων σε όποιον γνωρίζει ότι "μάλλον δε θυμάμαι το όνομά σου σε λίγο", φράση που ακούγεται αλαζονική και απαίσια, αλλά δυστυχώς περιγράφει τη δυσλειτουργία του εγκεφάλου μου. Είναι πολύ κρίμα να έχεις συμπαθήσει έναν άνθρωπο που πρωτογνωρίζεις και να αφήνεις αυτή την εικόνα αδιαφορίας, επειδή η μνήμη σου είναι άθλια.
Κατά τα λοιπά, δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικά όσον αφορά την ψυχολογική μου κατάσταση (βλ. προηγούμενο ποστ), αλλά πάντα βοηθάει να περνάς τις ώρες σου με ανθρώπους με τους οποίους περνάς καλά. Με λίγη καλή θέληση και ενδιαφέρουσες κουβέντες, αδειάζει το μυαλό από τα άγχη και κοιμάσαι κάπως πιο γαλήνιος.
Υ.Γ.: ένα ακόμη γράμμα, με προορισμό την Αγγλία αυτή τη φορά, βρέθηκε δυο βδομάδες αφότου το θεωρούσαμε κι εγώ και ο Σ. χαμένο.
Υ.Γ.2: Ο Σ. πήρε viewmaster. Με εκπλήσσει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο και πάντα ευχάριστα. Νομίζω ότι αν έκοβε τις φλέβες του, θα έτρεχε από μέσα λικέρ μέντα και σιρόπι από γλυκό κουταλιού βύσσινο. Ανυπομονώ να έρθει για Πάσχα :)

Το "Blister in the sun", το "Add it up" και το "Kiss off" στο repeat, τόσο δυνατά, ώστε να πονάνε τ' αυτιά μου και να μη σκέφτομαι. Εκβιάζω τον εαυτό μου, προσπαθώ να τον πείσω να νιώσει λίγη "χαζοχαρά", με τη μουσική, τον ήλιο, οτιδήποτε.
Είδα την Α. μετά από μέρες. Έβαλε το μυαλό μου κάπως σε τάξη. Ανακουφιστική, αλλά όχι επιπόλαια καθησυχαστική, όπως πάντα.
Στομάχι-κόμπος. Μια αγωνία μηνών, που σήμερα κορυφώνεται, μια άλλη αγωνία που τώρα αρχίζει να γεννιέται. Μισώ τις αποφάσεις. Μισώ τις ευθύνες. Η ψυχολογική κούραση σε συνδυασμό με τον παραμορφωτικό φακό της Άνοιξης, που προβάλει όλα τα ερεθίσματα με υπέρμετρη ένταση και χρώματα τόσο εκτυφλωτικά, που μπορούν να προκαλέσουν επιληπτική κρίση, με εξουθενώνει.
Νιώθω κάπως σαν θερμός. Ό,τι μπαίνει στο μυαλό και την ψυχή μου, αντί να έρχεται σε "θερμοκρασία δωματίου" μετά από λίγη ώρα, κρατάει την έντασή του ώρες και ώρες και ώρες. Και ενώ αν με ακουμπήσεις απ' έξω, μπορεί να είμαι μια χαρά χλιαρή, μέσα ή θα βράζουν πράγματα, ή θα παγώνουν.
Ξέρω ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση εγκεφάλου, αλλά μάλλον χρειάζομαι και μεταμόσχευση νευρικού συστήματος. Θέλω ένα με πιο χαλαρά "καλώδια" και λιγότερο ευαίσθητα, αν γίνεται.

Ωραία Κυριακή. Ήρεμη το πρωί και ενδιαφέρουσα το βράδυ, με προβολή των Απόντων στον Ειλισσό. Ήρθαν και ο Γραμματικός με τον Παναγιωτόπουλο και έγινε μετά μια όμορφη κουβέντα. Είναι περίεργο, το πως οι άνθρωποι στους οποίους άλλοι άνθρωποι βάζουν την ταμπέλα του κακώς εννοούμενου "κουλτουριάρη", διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Είναι κρίμα να επικρατεί προς τα έξω ότι όσοι ασχολούνται με βιβλία, ταινίες, εκθέσεις, μουσεία είναι σνομπ, ή επηρμένοι ή ψώνια ή νούμερα ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Εγώ είδα μια αίθουσα γεμάτη με νέους ανθρώπους, με όρεξη να μοιραστούν διαθέσεις και απόψεις. Καλά και τα Booze, και τα Taf και τα λοιπά, και ξέρετε ότι μου αρέσουν και απολαμβάνω τις βραδιές εκεί, αλλά κι αυτά τα πιο σεμνά και μαζεμένα έχουν μια άλλη ατμόσφαιρα. Ενώ τα πρώτα έχουν ένα πνεύμα "δεν με ενδιαφέρει η γνώμη σου, δεν έχω να σου αποδείξω τίποτα, απλώς θαύμασέ με", τα δεύτερα έχουν ένα πνεύμα "δεν το είχα σκεφτεί ποτέ ότι είμαι εδώ για να αποδείξω κάτι, αλλά αν θες να το συζητήσουμε". Γι' αυτό είναι ωραίες και οι βραδιές στα σπίτια με φίλους. Γι' αυτό είναι ωραία τα θερινά, κοινοτικά σινεμά. Γι' αυτό είναι ωραία στο Μικρόκοσμο. Γι' αυτό είναι ωραία όταν βγαίνουν όργανα ξαφνικά σε μαγαζιά που δεν έχουν καν μικρόφωνο. Γι' αυτό είναι ωραία να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο. Γι' αυτό είναι ωραία να διαβάζουμε περισσότερο και να γράφουμε λιγότερο. Δεν μου είναι εύκολο να το κάνω. Παθιάζομαι και παρασύρομαι και μιλάω πολύ και γράφω πολύ. Προσπαθώ να ακούω πολύ και να διαβάζω πολύ, για να ισορροπώ. Αλλά μόνο κερδίζεις όταν βάζεις στην άκρη το υπέροχο Εγώ σου και ανακαλύπτεις τους άλλους.
Δευτέρα. Δουλειά. Κάναμε με τη Μ. μια μακέτα (αφού ανησύχησε ο Τ. που δεν βλέπει πια νέα απ' το γραφείο και με πήρε τηλέφωνο, μήπως έφυγα, θα ξανα-αρχίσω!), η οποία ήταν άκρως χαρούμενη και πήγαμε να τη φωτογραφίσουμε στην ταράτσα, γιατί είχε ήλιο. Σοκ. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει μια ταράτσα με τέτοια θέα, και να μην υπάρχει ούτε μια καρέκλα εκεί πάνω! Φαίνεται όλο το λεκανοπέδιο. Οι λόφοι να εξέχουν πάνω απ' το χαλί των πολυκατοικιών, τα βουνά να μας περικυκλώνουν. Η πόλη δεν είναι γκρίζα. Η πόλη είναι sepia. Λίγο πριν αρχίσει η δύση. Και είναι πανέμορφη. Το δάσος των κεραιών είναι πανέμορφο. Οι αντανακλάσεις στα τζάμια και τα δορυφορικά πιάτα είναι μαγικές. Η θέα ήταν πραγματικά συγκινητική. Τα ξεχνάς όλα εκεί πάνω. Όλα όλα.
Τρίτη. Απαίσια μέρα. Παρ' ότι ξεκίνησε με ένα μέηλ απ' την Ολλανδία με ευχάριστα νέα και πολύ διασκεδαστικές περιγραφές, εξελίχθηκε σκατά. Ένας καυγάς με τη "μανούλα", που είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει τη δύναμη να με βγάλει εκτός εαυτού, μου κατέστρεψε τη διάθεση. Έτσι έβαλα το γκρι φαρδύ μου πουλόβερ και το φαρδύ μου τζιν, ούτε κραγιόν ούτε τίποτα, και πήγα στη δουλειά σερνόμενη. Η Β. μου έφτιαξε λίγο τη διάθεση, διότι έχει αποφασίσει να με κάνει άνθρωπο και να με μάθει να οργανώνομαι και να κάνω σωστές παρουσιάσεις, αποκαλώντας με πάντα "daaaaarling", πράγμα που βρίσκω ακαταμάχητα χαριτωμένο.
Αύριο ελπίζω να είναι μια καλύτερη μέρα. Είναι και η γιορτή μου, πράγμα που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Απλώς ο παππούς μου, που είναι συνονόματος, θα μας μαγειρέψει κοτόπουλο με πατάτες και θα φάμε οικογενειακώς. Ποτέ δεν τη συμπαθούσα τη γιορτή μου, γιατί όταν ήμουν μικρή και πήγαινα γλυκά στο σχολείο, με κοιτούσαν όλοι σαν χαζοί και μετά μου έλεγαν χρόνια πολλά για τα γενέθλιά μου, διότι κανείς δεν φανταζόταν ότι υπάρχει η γιορτή μου. Μεγαλώνοντας μου άρεσε που το όνομά μου ήταν ασυνήθιστο. Αυτά. Φεύγω από δω, γιατί δεν το 'χω σήμερα.

Χθες: Υπέροχη, γεμάτη μέρα.
Ξεκίνησε με έναν καφέ στο Διπλό, στα Εξάρχεια, με τον Ρ., ο οποίος μου έδωσε "συμβουλές ζωής". Τα εισαγωγικά μπαίνουν όχι σαν ειρωνεία στις ίδιες τις συμβουλές, που είναι αλάνθαστες, αλλά στο γεγονός ότι ο Ρ. πραγματικά είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμενες να δίνει συμβουλές ζωής και μάλιστα αλάνθαστες.
Γύρισα σπίτι και έκανα ένα μικρό google research για τους My Wet Calvin, που θα πήγαινα να ακούσω με τον Γ. στον "Παρνασσό". Ύστερα στολίστηκα και πήγα στην πλατεία Καρύτση.
Η αντίθεση της πολύ αυστηρής μπαρόκ αίθουσας με τα ξύλινα καθίσματα, πού ήταν μάλιστα και ενωμένα μεταξύ τους, σαν εκκλησίας, με τη ζωντάνια του λάηβ, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Και η λεπτή ειρωνεία των στολών που είχαν διαλέξει να φοράνε τα δυο παιδιά τόνισε τον σουρεαλισμό της κατάστασης (ο ένας ήταν ντυμένος Βασιλιάς, κι ο άλλος κάτι μεταξύ αναγεννησιακού δικαστή, Μότσαρντ και δεν-ξέρω-γω-τι). Θα τους έβλεπα πολύ ευχάριστα και σε έναν πιο "χαλαρό" χώρο, για να αποφασίσω αν μου άρεσε η όλη κατάσταση ή ειδικά οι ίδιοι.
Συνεχίσαμε, ο Γ., η Κ. και η Α., που την γνώρισα χθες, στο Galaxy, για το οποίο πολλά είχα ακούσει και διαβάσει και πολλές εικόνες είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν είχα πάει ποτέ (λόγω σπουδών στην Ξάνθη, είμαι πρακτικά τέσσερις μήνες Αθηναία). Είχα πάρα πολύ καιρό να βγω με τον Γ. και την Κ. μαζί και ήταν όμορφα χθες. Μου άρεσε το Galaxy, αδιαμφισβήτητα, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα έβρισκα αυτή τη στενότητα χώρου το ίδιο "χαριτωμένη", αν δεν είχε το μπαρ την ιστορία του κολλημένη στους τοίχους.
Και μετά MG, όπου ήταν ο Α. με την παντελώς άγνωστη σε μένα παρέα του, στην οποία αργότερα προστέθηκε η αδελφή του. Το MG μου άρεσε πάρα πολύ, έχει ίδια φωτιστικά με το σπίτι του παππού και της γιαγιάς μου, πράγμα που βρήκα αξιαγάπητα ρετρό, και έπαιζε πασίγνωστα κομμάτια, που δεν σου προκαλούσαν καμία ανησυχία ή αναστάτωση, παρά μικρά εσωτερικά ξεσπάσματα "χαζοχαράς". Απολαμβάνω ιδιαίτερα όταν πρωτογνωρίζω έναν άνθρωπο, να γνωρίζω και τους φίλους του, πόσο μάλλον τα αδέλφια του. Σχεδόν στεναχωρήθηκα χθες που δεν ήταν κι ο αδελφός μου εκεί (αλλά όχι τόσο ώστε να τον πάρω τηλέφωνο στις 3 τη νύχτα και να τον ξεσηκώσω). Ήταν μια όμορφη και ανοιχτή παρέα. Το εκτιμώ όταν οι παρέες σε βάζουν μέσα τους "χωρίς να το κάνουν θέμα" (όπως θα έλεγε ο ναι-τον-αγαπώ-ακόμη Τζούμας), όταν μιλούν μαζί σου και κινούνται γύρω σου με φυσικότητα, σα να ήσουν πάντα εκεί.
Αποκοιμήθηκα κατά τις 4.30, με ένα υπέροχο νανούρισμα και ξύπνησα πριν λίγο, με τα ένθετα και τα περιοδικά των εφημερίδων στην αγκαλιά μου και μια κανάτα σπιτική λεμονάδα στο πλάι μου.
Υ.Γ.: Χθες μπήκα πρώτη φορά σε ταξί με Ινδό οδηγό. Μου είπε ότι είναι 10 χρόνια στην Ελλάδα, και τον ρώτησα αν είναι καλύτερα απ' ότι στην Ινδία. Μου απάντησα πως τώρα πια όχι..
Υ.Γ.2: DROOG DESIGN. Αγαπάμε. Έμπνευση, έμπνευση, έμπνευση
Υ.Γ.3: Ποτέ πολυεστέρα χωρίς μάσκα (για τους αρχιτέκτονες και καλοτεχνίτες και κάθε ενδιαφερόμενο τέλος πάντων..). Είναι ακραία καρκινογόνος. Ακραία καρ-κι-νο-γό-νος.
Υ.Γ.4: Στο μπλόγκ των Μητροπολιτικών Ιστοριών βρίσκεται πλέον μια ιστορία μου. Μπείτε στο πρώτο από τα λινκ δίπλα και περιμένω σχόλια εκεί ή εδώ.

πφφ.. σήμερα δεν έχω πολύ όρεξη. Μπορεί να φταίει η εξάντληση από το χθεσινό ξενύχτι (πάλι Booze). Επίσης μπορεί να φταίει το ότι σήμερα λόγω απεργίας των ΜΜΜ δεν πήγα πάλι γραφείο και έμεινα σπίτι με ένα στομάχι ανακατεμένο, να σκέφτομαι. Όταν εγώ σκέφτομαι πολλές ώρες, πάντα (μα πάντα) καταλήγω κακόκεφη, μπερδεμένη, ανικανοποίητη (από τον εαυτό μου), αβέβαιη και άλλα τέτοια ευχάριστα. Σε γενικές γραμμές, και επειδή αυτά που με απασχολούν είναι.. φιλοσοφικής φύσεως, όχι, δηλαδή, πρακτικά προβλήματα, και άρα δεν έχουν λύση, απλώς κάθομαι και περιμένω να μου περάσει. Κάποιες φορές όμως γίνονται "κυματοθραύστες" δικοί μου άνθρωποι, αυτό έγινε και σήμερα και μετά η διάθεσή μου έγινε ακόμη πιο γκρι. Σκούρο γκρι με πιτσιλιές ώχρα, που γενικά μ' αρέσει σαν χρώμα, αλλά σαν χρώμα που περιγράφει διάθεση, δεν είναι καλό πράγμα.
(να και ένας Modigliani που ταιριάζει με τη μέρα σήμερα)

Χθες ήταν τα γενέθλια της Α.. έκλεισε τα 25 το πουλάκι μου. Πήγαμε σπίτι της, εγώ, η Σ, οι δύο Κ. και καμιά 15αριά αγόρια, φίλοι της από την Πρέβεζα. Οπότε η Α. μάλλον πήγαινε σε αρρένων και δεν ήθελε να μας το πει :Ρ. Περάσαμε πολύ όμορφα, ακούγοντας Εν λευκώ, όπως αρμόζει στην ηλικία μας, και τρώγοντας πίτσα με Φιλαδέλφεια (είναι υπέέέροχη). Οι αρχιτεκτόνισσες συμπάθησαν "τα παιδιά με τα μαλλιά (και χωρίς τα μαλλιά) και με τα μαύρα ρούχα" και το αντίστροφο. Ο μικρότερος της παρέας, ο αδελφός της Κ., ήταν γεννηθής το '91 και ο μεγαλύτερος γεννηθής το '81. Μετά από μερικά ποτά, η παρέα είχε δέσει, αλλά με έναν τρόπο χαριτωμένο, κάπως σαν παιδικό πάρτι, με τα κορίτσια να κάθονται από τη μια και τα αγόρια από την άλλη και να ανταλλάσσουν ντροπαλά (καλά, όχι και τόσο) πειράγματα. Ahh, it was nice..
Σήμερα ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα ημέρα.
Πήρα το πρωί τρία βιβλία: το "Τρυφερή είναι η νύχτα", του Φιτζέραλντ, διότι μου είπε ο Α. ότι είναι αγαπημένος του και με τρώει η περιέργεια, το "Κουρδιστό Πουλί" του Μουρακάμι, διότι μου αρέσει τρομερά ο τρόπος γραφής του και το "Οι ξένες λέξεις" του Αλεξάκη, γιατί ο Αλεξάκης αν ήταν λουλούδι, θα ήταν κυκλάμινο κι αν ήταν φρούτο, θα ήταν το πρώτο καρπούζι του καλοκαιριού με μόνο λευκά κουκούτσια, κι αν ήταν εποχή, θα ήταν νοσταλγικό φθινόπωρο (εντάξει, αγαπάω τον Αλεξάκη, είμαι εθισμένη στη γραφή του).
Επιπλέον, στο γραφείο είχαμε μια πολύ δημιουργική μέρα γεμάτη με ιδέες, για τις Μπιενάλε, έναν διαγωνισμό και ένα πρότζεκτ που θέλουν να κάνουν τα παιδιά. Τα θέματα είναι αρκετά αφηρημένα, αλλά μετά από πολύωρη κουβέντα, φαίνεται να βγήκε κάποια άκρη.
Ακόμη, βρίσκομαι σε ανοιξιάτικη ψυχική ανάταση, συνεχίζω τις ιδιωτικές προβολές (με εμένα και τον εαυτό μου) του παλιού, καλού Χόλιγουντ και με τροφοδοτώ με ερεθίσματα.

Κοιτάζω στο δεύτερο ράφι της βιβλιοθήκης μισό ποτήρι του κρασιού. Είναι το πόδι και η βάση μόνο. Είναι αναμνηστικό από προχθές. Μετά το ΤΕΕ, πήγαμε με την Α. κι έναν φίλο της από την Πρέβεζα από το bartessera και μετά (αρκετά μεθυσμένοι) από το taf, όπου ήταν η πρώτη μέρα μιας έκθεση της Καλών Τεχνών (αν κατάλαβα καλά). Ήρθε η Κ., η κολλητή της Α. από την Πρέβεζα, πτώμα από τη δουλειά, είπαμε "στην υγειά σας" και το ποτήρι της Α. έσπασε στα δυο. Έμεινε να κρατάει το επάνω μέρος και πήρα το κάτω για ενθύμιο. Έχω πολλά τέτοια χαζά πραγματάκια από τα φοιτητικά μου χρόνια. Και χάρηκα που μετά από 4 μήνες στην Αθήνα, μου γεννήθηκε η διάθεση να κρατήσω πάλι κάτι τέτοιο.
Σήμερα έγραψα μια ιστορία. Είναι μια μικρή ιστορία, αλλά τη συμπαθώ, γιατί ο ήρωάς μου έχει όνομα και επίθετο, πράγμα που δεν είχε κανένας άλλος ήρωάς μου, ποτέ πριν. Και επιπλέον, αν υπήρχε, θα τον έκανα παρέα. Έγραψα την ώρα που οι γονείς μου και ο αδελφός μου είχαν πάει από τη γιαγιά, να παίξουν μπιρίμπα (είμαι ευτυχισμένη που δεν παίζω χαρτιά και κανείς δε με αναγκάζει να μάθω). Το λατρεύω το σπίτι όταν είναι άδειο. Απολαμβάνω την ησυχία, το άρωμα από το τσάι, το γεγονός ότι είναι κλειστή η τηλεόραση, το ότι κανείς δεν με ρωτάει αν είμαι καλά ή αν θέλω κάτι.
Όσες ώρες έλειπαν, έγραψα την ιστορία και είδα το Casanova του 2005. Εντάξει, δε θα έλεγα ότι με συγκίνησε ιδιαίτερα. Αντίθετα, το Factory Girl το λάτρεψα, παρ' ότι ήταν πιο πολύ εικόνα απ' ότι ουσία, και το Two lovers με ψυχοπλάκωσε λιγάκι, αλλά είχα διάθεση να ψυχοπλακωθώ. Είδα και το Νine. Τα μιούζικαλ γενικά δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα, αλλά για μιούζικαλ, το είδα αρκετά ανώδυνα. Πολύ πομπώδες casting.
Έχω βάλει να κατεβαίνουν κι οι ταινίες που μου πρότεινε η Φλο, διότι, καθότι fun της ευρωπαϊκής κουλτούρας, έχω σοβαρές ελλείψεις στο παλιό, καλό Χόλιγουντ και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Σκεφτόμουν μια κουβέντα που είχα με έναν δικό μου άνθρωπο, που έλεγε ότι θεωρεί ότι όσοι δεν ξέρουν από μουσική έχουν μια αθωότητα, ενώ όσοι ξέρουν "βρωμάνε μελέτη" ή κάπως έτσι και το νόημα ήταν ότι εγώ, που δεν έχω ιδέα από μουσική, μπορώ να μαγευτώ από αυτήν και να αφεθώ πολύ πιο εύκολα απ' ότι ένας γνώστης. Αναρωτιέμαι αν όσοι ασχολούνται με την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο επαγγελματικά, επειδή αγαπούν αυτό το χώρο, αν καταλήγουν, μέσω της γνώσης, να χάνουν τη μαγεία. Επιπλέον, όταν αγαπάς μια τέχνη, ασχολείσαι μ' αυτήν, για να την υπηρετήσεις, αλλά τελικά η μεγάλη πλειοψηφία καταλήγει να μαθαίνει απλώς τα μυστικά που χαλάνε το παραμύθι, χωρίς ποτέ να μπορεί να υπηρετήσει την τέχνη που αγαπά προσφέροντας κάτι πραγματικά μεγαλειώδες. Κι αυτό γιατί ελάχιστοι άνθρωποι είναι πραγματικά ταλαντούχοι και αρκετά πείσμονες και εργατικοί. Και κάπως έτσι είναι και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Ενθουσιαζόμαστε με κάποιον, θέλουμε να μάθουμε τα πάντα γι' αυτόν, ύστερα χάνεται η μαγεία, τα παρατάμε και γινόμαστε από φίλοι γνωστοί, κι από παθιασμένοι εραστές, πολιτισμένοι πρώην. Θέλει κι εκεί πολύ, πάρα πολύ κόπο, για να καταφέρεις να πειθαρχήσεις, όταν πια η μαγεία θα 'χει φύγει, και να μάθεις να αγαπάς ό,τι χτίζει την τέχνη σου ή τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Οι μουσικοί μαθαίνουν να αγαπούν τα μαθηματικά, οι άνθρωποι της εικόνας τους φωτισμούς και το μοντάζ κι εμείς, ο ένας τα ελαττώματα και τις χάρες ο ένας του άλλου.
Ναι, οκ, μάλλον πρέπει να κλείσω το media player και να βγω απ' το σπίτι..

Μην ακούσω κανέναν να παραπονιέται για γραφειοκρατία στην Ελλάδα! Διότι αποδεδειγμένα, μπορείς να δώσεις εξατάσεις για άδεια ασκήσεως επαγγέλματος στο ΤΕΕ, χωρίς ταυτότητα. Δεν θα πω τίποτα άλλο για τις εξετάσεις, εκτονώθηκα με ένα μέηλ και μια μεγάλη κουβέντα. Μας είπαν τρεις φορές "συγχαρητήρια". Θεωρώ ότι αυτό σημαίνει ότι μάλλον περάσαμε. Και δεν θεωρώ ότι αυτές οι εξετάσεις έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
Κατά τ' άλλα, σήμερα, λόγω απεργίας των ΜΜΜ, με πήρε η Μ. τηλέφωνο να μην πάω στο γραφείο. Έτσι είμαι σπίτι και προσπαθώ να αποφασίσω αν θα δω πρώτα το Breakfast at Tiffany's ή το Breakfast on Pluto. Τα λατρεύω και τα δύο και έχω όρεξη για ταινία που έχω ξαναδεί. Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που αν λατρέψουν μια ταινία, μπορεί να την δουν και είκοσι φορές.
Σήμερα η μαμά με φώναξε, για να μου δείξει ότι στο μωσαϊκό υπάρχουν μερικά σχηματάκια που μοιάζουν με χαμογελαστό Κινέζο, και μου είπε ότι είναι φίλος της. Μερικές μέρες τη συμπαθώ πολύ. Έχει αγχωθεί πάρα πολύ με την Κρίση και όλη μέρα ξεφυσάει σαν το τρένο. Όσο και να της λέμε ότι βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι, τρώει φρίκες και πιστεύει ότι σε ένα χρόνο θα έχουμε πάλι δραχμή και άλλα τέτοια. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι εκείνη προσωπικά δεν μπορεί να κάνει κάτι γι' αυτό και βασανίζεται, γιατί θεωρεί ότι η γενιά τους είναι υπεύθυνη για όσα θα περάσει η δική μας (που είναι βέβαια ένα γεγονός..). Κρίμα είναι η καημένη..
Το soundtrack του απογεύματος είναι το "Φτηνή pop για την ελίτ", των Κόρε Ύδρο, που μπορεί να μην είναι και ό,τι πιο χαρούμενο, αλλά μ' αρέσει να θυμάμαι πώς τους πρωτοάκουσα, τότε που ο Ν. μου είχε πει ότι του φέρνουν στο μυαλό εμένα, και στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί το έλεγε και μετά από δυο-τρεις ακροάσεις κατάλαβα ότι αν ήμουν μουσική, μπορεί και να ακουγόμουν κάπως έτσι σε μερικές περιόδους της ζωής μου.

Αύριο πάμε με την Α. να δώσουμε εξετάσεις στο ΤΕΕ. Διότι φυσικά οι επίσημα πενταετείς σπουδές στις δημόσιες, κρατικές πολυτεχνικές σχολές δεν είναι αρκετή απόδειξη ότι είμαστε μηχανικοί. Δεν θα γκρινιάξω, αρνούμαι. Μόνο που πλήττω τρομερά. Το μόνο που με ψυχαγωγεί είναι ο καφές που θα πιούμε πριν και καμιά μπύρα μετά.
Σήμερα η μέρα στο γραφείο απλώς δεν τσούλαγε με τίποτα. Για καμιά μας. Ο άντρας του γραφείου ήταν στην Πάτρα, κι έτσι είχαμε μείνει οι τέσσερις κορασίδες, με πολλή διάθεση για καφέ, για ήλιο, για κουβέντες για παλιούς και νέους έρωτες. Εγώ με την Κ. πετσοκόψαμε κάτι παλιές μακέτες, ώστε να έχουν διαστάσεις που να τους επιτρέπουν να χωράνε σε ένα κουτί πλεξιγκλάς και να μην πιάνουν το μισό γραφείο. Η Μ. και η Β. συμμάζευαν τις δουλειές που είχαν μείνει πίσω, λόγω διαγωνισμού, έκαναν backup και οργάνωναν τις επόμενες ημέρες.

Μου πρότειναν αυτό http://www.youtube.com/watch?v=5r5MBBRRn1Y και μου άρεσε πάρα πολύ.

Σήμερα θέλω να πω για το τρένο και το λεωφορείο.
Όσο λατρεύω το τρένο και το μετρό, τόσο μισώ το λεωφορείο. Ομοίως το ΚΤΕΛ. Για να γυρίσω σπίτι από τη δουλειά, έχω διάφορες επιλογές:
1. Μπορώ να πάρω ηλεκτρικό από Ομόνοια και να κατέβω Κάτω Πατήσια.
2. Μπορώ να πάρω μετρό από Μεταξουργείο και να κατέβω Αττική και να πάρω ηλεκτρικό μέχρι τα Κάτω Πατήσια.
3. Μπορώ να πάρω μετρό από το Μεταξουργείο, να κατέβω Αττική και να πάρω κάποιο από τα Α10, Β10, Γ10, 735 και να κατέβω στη στάση Τρεις Γέφυρες.
Συχνά επιλέγω την τρίτη λύση, αλλά μόνο επειδή είμαι κομμάτια και δεν είναι ό,τι καλύτερο ένα μικροσκοπικό πλάσμα να περνάει μόνο του κάτω από τις γέφυρες και σκοτεινά στενά, όταν βραδιάζει. Και στ' αλήθεια, δεν είμαι φοβιτσιάρα, αλλά η περιοχή μου είναι αυτό που λέμε "underground".
Τα λεωφορεία δεν τα αντέχω. Είναι σαν μεγάλα αυτοκίνητα, χωρίς μουσική, ή με απαίσια μουσική. Δηλαδή, κολλάνε στην κίνηση, ακούς κορναρίσματα, ο οδηγός φρενάρει όπως και όποτε θέλει χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν την Αρχή Διατήρησης της Ορμής. Το μόνο σημείο που με διασκεδάζει λιγάκι, είναι το "ακορντεόν". Το μεσαίο κομμάτι στα μεγάλα λεωφορεία. Όταν είχαν πρωτοβγεί αυτά τα λεωφορεία με τις πράσινες φουσκάλες απ' έξω, είχα ενθουσιαστεί Ήταν σα να έμπαινες σε κουτάκι Sprite. Αυτό 10 χρόνια πριν. Τώρα είναι σα να μπαίνεις σε σκουπιδοτενεκέ.
Αντίθετα, τα τρένα, όσο στριμωξίδι κι αν έχουν το πρωί, δεν μπλοκάρουν ποτέ στην κίνηση. Επιπλέον, ειδικά τώρα που πλέον δεν κάνω τα ταξίδια πάνω-κάτω στην Ξάνθη με τον αγαπημένο μου ΟΣΕ, είναι σαν ένα μίνι ταξίδι. Δεν πέφτουν σε λακκούβες, δεν φρενάρουν παρανοϊκά, περνάνε μέσα από τούνελ (λατρέυω τα τούνελ), οι σταθμοί είναι όλοι διαφορετικοί και έχουν πλέον πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, από τα πορτοκαλί πλακάκια της Ομόνοιας, μέχρι τα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη. Αντίθετα, οι σταθμοί των λεωφορείων είναι κάτι ξερές ταμπέλες, ή απαίσια κιόσκια με μεταλλικά παγκάκια, όλα ίδια μεταξύ τους.
Επίσης, για κάποιο παρανοϊκό λόγο, οι άνθρωποι που διαβάζουν στο τρένο είναι πολύ περισσότεροι από εκείνους που διαβάζουν στο λεωφορείο (μου αρέσει να χαζεύω τίτλους ξένων βιβλίων). Στο λεωφορείο δεν έχω πετύχει ποτέ "πορτοφολάδες". Στο μετρό, πολύ συχνά. Έχει και σασπένς.
Και δεν μπορώ να αγνοήσω τις υπέροχες οπτικές φυγές που έχουν όλοι ανεξαιρέτως οι σταθμοί του ηλεκτρικού, με τις ράγες να σε οδηγούν στο Σημείο Φυγής.
Εντάξει. Το έβγαλα από μέσα μου. Αγαπώ τα τρένα.

Ακολουθεί λίστα με τα ανοιξιάτικα "φετίχ" μου (πολύ προσωπική ανάρτηση, γεμάτη υποκειμενισμό, άρα παντελώς βαρετή, μπορείτε να την προσπεράσετε):

1. Η Margot Tenenbaum
2. To "I want you, but I don't need you" της Amanda Palmer
3. H Marla Singer
4. Αυτή η εκτέλεση του "Where the wild roses grow"
5. Η Morvern Callar
6. Το Ουλαλούμ, πάντα
7. Το ζευγάρι Frida-Diego, όπως αποδώθηκε η σχέση τους στο "Frida"
8. Οι στίχοι “I’ve been too awful to ever be thoughtful / To ever be nice”, τραγουδισμένοι από τον Adam Green
9. Η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα και τα γιασεμιά
10. Αυτός ο Λεονάρδος, ξανά και ξανά, να λέει αυτά τα λόγια μεγαλοσύνης.
11. Αυτό το τραγούδι της Πλάτωνος, πρόσφατη, ξαφνική εμμονή, που ξεπήδησε ανάμεσα απ' όλα τ' άλλα των δίσκων της και κυριάρχησε ύπουλα
12. Οι "εξυπνάδες" του Όσκαρ. Ανάλαφρη, ανοιξιάτικη διάθεση..
13. O Modigliani με τα υπέροχα, σχεδόν εξαϋλωμένα πορτραίτα του
14. Η παραμικρή πινελιά του Hopper
15. Τα άσπρα φανελάκια με τα χαλαρά τζιν και ξυπόλυτα πόδια
16. Εκδρομές σε κοντινές, έρημες ακόμη παραλίες, με ξαφνικές ανοιξιάτικες βροχές να μουσκεύουν λουουδάτα φορέματα και πλεκτές ζακέτες (εντάξει, είδα πάλι το "The edge of love" και δε μου 'μεινε ο Dylan Thomas)
    
17. Pop Corn βουτύρου, για το φούρνο μικροκυμάτων
18. Τα μουσεία και οι εκθέσεις που είναι ανοιχτά τις Κυριακές
19. Οι ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Μαζί με τη μέρα "μεγαλώνουν" και οι ορίζοντες

Πότε ανοίγουν τα θερινά σινεμά;;;

Μπορεί η σημερινή ανάρτηση να μοιάζει εντελώς ό,τι να 'ναι, αλλά εκφράζει διαθέσεις, οπότε μην προσπαθήσετε να την ερμηνεύσετε με βάση τη λογική.
Κατ' αρχάς πρέπει να τονίσω ότι καλός φίλος είναι εκείνος που έρχεται και σε απαγάγει από το πατρικό σου, όταν η διάθεσή σου είναι στο ναδίρ και τα νεύρα σου στο ζενίθ. Ύστερα, πρέπει να πω ότι οι καραμέλες με άρωμα τριαντάφυλλο μέσα σε τσίγκινο κουτάκι με υπέροχη ζωγραφιά, που πουλάει το περίπτερο στην πλατεία Συντάγματος απέναντι από το Γρηγόρη, είναι παραμυθένιες. Στη συνέχεια θέλω να μοιραστώ μαζί σας το γεγονός ότι όταν έχει Πανσέληνο και καθαρό ουρανό και κουνάς το κεφάλι σου πέρα-δώθε, φαίνεται σα να κουνιέται και το φεγγάρι. Μετά, θέλω να ευχαριστήσω τη Τζέρρυ, η οποία όχι μόνο διάβασε τα κείμενά μου μέσα σε όλο τον πανζουρλισμό, αλλά μου έστειλε και πολύ χρήσιμα σχόλια. Ακόμη, να επισημάνω ότι όταν ξεκινάς τον Μάρτιο με τον Κ. Τζούμα να σε προειδοποιεί ότι ο μήνας είναι ύπουλος και αν δεν προσέξεις, θα κρυώσεις, με το δικό του, μοναδικό τρόπο, εξασφαλίζει ότι ο μήνας θα πάει καλά. Επιπλέον, να πω ότι στο τέλος αυτού του μήνα θα μάθω τα αποτελέσματα του Delft και άρχισα πάλι να αγχώνομαι. Και μέσα σ' όλα αυτά, ανέβηκα στην ταράτσα να δω τον κύριο Φίλιππο Φουντούκη (το lionhead κουνέλι μου), και κάποιο βρωμολούλουδο μύριζε τόσο μεθυστικά, που κόντεψα να χάσω τα λογικά μου.
Πρέπει να σας πω ότι είμαι λίγο εκτός εαυτού (με την καλή έννοια), λίγο στον κόσμο μου, λίγο ψιλοτρελαίνομαι, αλλά όλα αυτά με θετικό μάλλον πρόσημο :)